Truman Show

Je zag het berichtje de afgelopen tijd in complotforums zowat overal opduiken: 'Mevrouw G.J.M. (Maud) Oortwijn heeft deze week aangifte gedaan tegen Koningin Beatrix van Amsberg, de heer Maurits van Vollenhoven, de heer Benk Korthals, de heer Joris Demmink, en de heer Piet Hein Donner, wegens ondermeer het in samenspanning aanzetten tot en (mede)plegen van (gang)stalking, smaad/laster/karaktermoord en mensenhandel.'

De eerste reactie: daar heb je er weer eentje. Rijp voor de wambuis. Maar zo simpel is het niet, want Maud is zo op het eerste gezicht een nuchtere zakenvrouw met LinkedIn profiel, die geleerde boeken schrijft. Over zakendoen over de grens bijvoorbeeld. Kortom, iemand die ten minste nog de grond onder haar voeten herkent. Niet dus.

Zit zo: Sinds 2001 wordt Maud naar eigen zeggen 'hinderlijk gevolgd, is zij op velerlei manieren bedreigd, is er op ontoelaatbare wijze inbreuk gemaakt op haar privacy en wordt zij tegengewerkt in haar loopbaan. Hier is sprake van langdurige stalking en karaktermoord, zonder dat Oortwijn zelf ooit iets gedaan heeft om dit te veroorzaken. Er zijn zeer veel personen en organisaties betrokken bij de realisatie van deze activiteiten, welke op dit moment niet met namen genoemd worden, omdat Oortwijn weet dat het voor velen een deelname onder dwang is en/of een deelname onder valse voorwendselen.'

Het is allemaal na te lezen in haar roman Dag Licht. Eigenlijk non-fictie, maar met gewijzigde namen. Nieuwsgierig geworden, gingen we dat werkje maar eens lezen. Dat viel niet tegen: Maud kan echt wel een aardig mopje schrijven. Ze houdt de vaart en de spanning erin, want pas in het laatste hoofdstuk volgt de ontknoping.

Maar we krijgen vooral inzicht in de ietwat wankele psyche van Maud zelf. Die ervaart de wereld om zich heen als zeer bedreigend. Altijd zijn er opdringerige mannen die iets van haar moeten, die haar bespieden, de verkeerde vragen stellen en haar het leven onmogelijk maken. Maud kan ook nergens echt haar draai vinden, liefdesrelaties gaat zij niet aan en als ze weer ergens een nieuwe start maakt, zijn er altijd wel weer mensen die haar werk frustreren. En Maud weet absoluut zeker dat al die gebeurtenissen verband met elkaar houden. Het heeft allemaal te maken met een groot complot dat zij aanduidt als de Truman Show.

De aanleiding? Een Aziatische vakantie in 2000. Samen met een Duitse vriend belandt ze in Thailand. In een koffietent ziet ze enkele volwassen blanke mannen met een jong kind dollen. Pedofielen, wordt haar verteld, hoewel van expliciet pedofiel gedrag geen sprake is. Haar Duitse vriend denkt dat een van de mannen de Nederlandse minister Langteen is. Denkt, want zij weet niet hoe de minister eruit ziet en denkt eerder aan een Engelsman. Korte tijd later zijn de mannen verdwenen. En dat is het hele verhaal.

En nu denkt Maud dat zij iets gezien heeft dat zij niet mocht zien, en dat zij sindsdien wordt achtervolgd en geïntimideerd. En dat allemaal vanwege de minister die zij niet herkende. Was het niet een collega die gretig sluipend aan de koffieautomaat weer eens iets te lang doorvroeg over haar vakantie? Zo moet dit balletje zijn gaan rollen. Kan niet anders.

Barracuda kreeg al lezende het vermoeden dat Maud haar hele leven al een beetje argwanend is. Om niet te zeggen: paranoïde. Maar weinig van de gebeurtenissen uit haar boek lijken verband te houden met het incident in Thailand. Zo is er het verhaal dat ze haar paper niet in een Academisch Tijdschrift krijgt gepubliceerd, en haar professoren 'vol de aanval inzetten' op 'basis van statistische argument die echt niet kloppen'. Van explicitie bedreiging is nergens sprake. Toch zit ongeveer iedereen uit haar leven in het complot: van de professoren in Kopenhagen tot de collega's op het werk en de Turkse taxichauffeur. Wat een enorm netwerk moet die Langteen wel niet hebben.

Vermoedelijk zal Maud nu ook wel denken dat Barracuda deel uitmaakt van haar Truman Show. Gestuurd door de boze schimmen op haar behang. Of erger: door Langteen zelve.