Autobaan

Menigeen die over de Duitse autobanen zweeft, zo voelt het bijna, prijst Hitler. De beste man heeft werkelijk niets goed gedaan, maar die autobanen: petje af. En niet alleen legde Der Führer snelle hoofdaders in zijn land aan, hij loste er ook werkloosheid in Duitsland mee op. Nou, mooi niet dus.

De Duitsers hebben de mythe nu zelf maar onderuit gehaald. De Nazi’s waren juist fel tegen de komst van de snelwegen, aangezien deze vooral ten goede zouden komen aan de ‘Joodse kapitalisten’.

Maar bovenal: het was helemaal niet Hitlers idee. Het Duitse initiatief voor de aanleg van een snelweg ontstond al ver voor de oprichting van de Nazi-partij. In 1909 zette een groep rijke autoliefhebbers al een belangenorganisatie op om de politiek te overtuigen om speciale autowegen aan te leggen. Op de bestaande wegen werden de chauffeurs namelijk voortdurend 'gehinderd' door stof, modder, koetswagens en voetgangers.

Pas zijn machtsgreep in 1933 realiseerde Hitler zich het potentieel van de snelweg. Meteen liet hij de weg tussen Bonn en Keulen degraderen naar een ‘landweg’, want er moest een echte ‘eerste’ Autobahn komen. Per jaar moest er maar liefst 1000 kilometer snelweg aangelegd worden, een project dat ten minste 600.000 Duitse werklozen van werk en inkomen moest voorzien.

Daar kwam dus niets van terecht. In 1941 was er slechts 3.800 kilometer snelweg gereed, slechts de helft van de geplande hoeveelheid. En veel arbeid leverde het ook niet op. In 1942 kwam het Autobahn project door de oorlog zelfs volledig stil te leggen. De Duitse media bleven echter in het kader van de Nazi-propaganda beelden van grote wegwerkzaamheden vertonen. De Duitse autobahn kwam er dus wel, maar gewoon na de oorlog.