Gepke

Wie zich ook maar een beetje verdiept in de reagurende bezoekers van Klokkenluideronline komt al gauw tot de ontdekking dat een niet onaanzienlijk deel rijp is voor geestelijke spoedopname: van de hevig paranoïde Maud tot de Otrivin neusdruppels snuivende Vlunk, die al eens was eens opgepakt wegens een 'poging tot zware mishandeling'.

Maar hoe afwijkend ze ook zijn, op een of andere manier hebben ze met kunst en vliegwerk allemaal toegang tot internet. Zo ook de dakloze Gepke de Leef, die niet alleen tot het vaste meubilair van de Haarlemmermeer behoort, maar geruime tijd ook van het Haarlems Dagblad.

Gepke komt voor het eerst in het nieuws in 2008, als ze met slaapzak bivakkeert bij de Joost den Draaijer Rotonde voor de ingang van het mediapark in Hilversum. Ze wil aandacht van de media, maar die krijgt ze niet. Ze zegt te protesteren tegen allerlei vormen van onrecht, haar aangedaan door zowel haar familie als de Staat. De banken en de Nederlandse verzekeraars staan er slecht op bij haar. De Leef is net haar woning uitgezet.

Luttele weken later ligt ze wederom voor het politiebureau van Hoofddorp, nadat ze eerder was afgevoerd naar een psychiatrisch ziekenhuis. Ze bezorgt de politie, gemeente en crisisdienst de laatste dagen een behoorlijke hoeveelheid werk, schrijft de IJmuider Courant. Met een mobiel aan haar oor zegt ze contact te houden met haar dakloze vrienden die elders in het land protesteren tegen de hoeveelheid onrecht in de wereld, want 'daarover raakt ze niet uitgepraat'.

Na deze actie wil zij haar bedrijf DOG Schoonmaakservice (Doet Onderhoud Goed) weer oppakken, belooft ze. Maar dat gaat niet gebeuren. Het gaat van kwaad tot erger.

In november 2008 wil de gemeente haar bijvoorbeeld gedwongen laten opnemen, maar Gepke weigert een psychisch onderzoek. Volgens haar zijn haar al elektroshock en gedwongen medicatie in het vooruitzicht gesteld. Opname betekent voor mij de doodstraf, zegt ze.

In juli 2009 belandt De Leef in een isoleercel in Heerhugowaard. Naakt, want ze wil geen vieze kleren van anderen aan. Na haar vrijlating ligt ze alweer voor het politiebureau in Hoofddorp, maar nog steeds weigert de politie haar aangifte in behandeling te nemen.

In september 2009 besluit de rechter dat De Leef niet gedwongen opgenomen hoeft te worden. Daarop besluit de gemeente tot een verblijfsontzegging annex gebiedsverbod. Net voor het plaatsnaambord van Hoofddorp zit Gepke op een matje, in dubbele thermopane kleding. Automobilisten komend uit de richting van de A4 passeren haar zo rakelings, dat ze de 112-centrale platbellen.

Pas in 2009 doet het Haarlems Dagblad een poging om haar verhaal te begrijpen. Dat lukt niet erg. Er is een erfeniskwestie met haar zus. Maar die zou ook weer gekoppeld zijn aan de belofte die ze haar overleden vader deed om uit te zoeken wat hij in zijn kluis had liggen: hoe hooggeplaatste Nederlanders Joden 'verkochten'. En verder zit ze ook tegen politiegeweld - waar ze slachtoffer van zegt te zijn, maar waar de Ombudsman geen bewijs van vond. En tegen wethouders die hardwerkende ondernemers - zoals zij eens was - het leven zuur maken. En agenten zouden de erfeniskwesties te gemakkelijk afdoen als een zaak die zussen maar moeten uitvechten. Enzoverder.

Ze gooit een steen door het raam van haar zus. Ze had bewust met het werpen van de steen gewacht tot haar hond - een jonge pup - en kat een goed heenkomen hadden gezocht. Die goeie Gepke toch.

Haar bedrijf is kapot gegaan toen ze een wethouder in het openbaar 'leugenaar' had uitgemaakt, een ongeluk met de auto kreeg, een hond in haar armen stierf, overspannen raakte en de gemeentebestuurder inderdaad dood wenste, ze in de arbeidsongeschiktheidsregeling voor zelfstandigen terecht kwam, geen huursubsidie kon aanvragen.

Rijdende Rechter mr. Frank Visser wordt benaderd, maar de redactie haakt al snel af.

In november 2009 gaat Geke voor advocatenkantoor Smithuijsen liggen aan de Dreef in Haarlem, die daarop haar via een kort geding haar probeert weg te krijgen. Ze wordt weer aangehouden in de tuin van haar zus en krijgt een straatverbod.

In januari 2010 is Gepke toch bereid om zich door een psychiater te laten onderzoeken. Uit het dossier lijkt een beeld te ontstaan dat De Leef lijdt aan een waanstoornis. De onvoorwaardelijke gevangenisstraf van tien weken die officier van justitie J.G. Hendriks oplegt voor een reeks van strafbare feiten, waaronder vernieling, smaad en belediging en het overtreden van een gebiedsverbod rond het politiebureau van Hoofddorp, wordt omgezet in een voorwaardelijke. 'U heeft uw lot dus in eigen hand. Als u mensen op straat of op internet blijft beledigen, dan wordt er opgetreden.'

In juni 2011 ligt Gepke weer voor politiebureau aan de Van Heuven Goedhartlaan op een stuk plastic, en verliezen de media alle aandacht voor haar. Maar Gepke gaat door. Dit keer op internet. Het feitenrelaas op WordPress is echter een warboel waaraan werkelijk geen touw is vast te knopen.

In maart herhaalt ze op twee websites de beschuldiging dat ze tien jaar geleden is verkracht in een politiecel waarbij ze de naam van de agent noemt. Daarvoor moet ze drie weken de cel in, waarvan één week voorwaardelijk. Ze heeft een proeftijd van twee jaar en moet de bewuste agent 350 euro schadevergoeding betalen. Gepke trekt zich er niet van aan. In oktober krijgt ze weer een waarschuwing (pdf) van de advocaat.

Uit de correspondentie hierover (pdf) blijkt dat er ook voor 2008 al heel wat loos was met Gepke. Ze zou in 2004 na zware mishandelingen 68 dagen gevangen zijn gezet onder beperking in de Pi's Zwolle, Sevenum, strafgevangenis ziekenhuis Scheveningen en Pl Overamstel.' Maar zoals wel vaker, uitleggen waarvoor, dat doen de Gepkes nou eens nooit. 

O ja, Gepke meldt op haar site ook nog vier maanden te hebben vastgezeten voor zware mishandeling van de verzorgster van haar bejaarde vader. Wat ze natuurlijk ontkent.

Barracuda begint steeds beter te begrijpen waarom Gepke haar deel van de erfenis niet kreeg.