Groteske islamisering

Al jaren gedraagt onze volksvertegenwoordiging zich als een ordinaire oplichter die 'Kijk daar, een terrorist!' gilt, om vervolgens achter je rug stilletjes de inhoud van de huishoudbeurs weg te sluizen. Aldus begint 'redacteur en columnist' Joyce Brekelmans een nogal vreemd stukje bij Joop.nl over de 'groteske islamisering van het Binnenhof'.

Een deel ervan kan Barracuda nog wel volgen. Bijvoorbeeld dat het verkiezingsdebat over de naderende Provinciale Statenverkiezingen te gedomineerd wordt door de discussie over integratie en terrorisme. 'Buiten het feit dat de Nederlandse provincies precies geen ene fuck met internationaal terrorisme te schaften hebben, is het natuurlijk volstrekt logisch om te hopen dat mensen die voornemens zijn te moorden of zich op te blazen dat niet bij jou in de buurt doen.'

Maar dat dit onderwerp er met de haren wordt bijgesleept, is niet zo verwonderlijk. De politieke verhoudingen staan onder druk, dus wordt meer dan ooit nationale politiek bedreven.

Maar dan komt de rare kronkel: 'Nederland voert economisch en sociaal beleid dat extremisten in de kaart speelt. Hadden we namelijk ooit serieus werk gemaakt van investeren in duurzame energie, dan vloeiden er nu niet zoveel van onze euro's via 'bondgenoten' als Saoedi-Arabië naar IS. En als we Nederlandse kinderen van ouders met een 'niet-Westerse' achtergrond niet consequent als een etnisch gebrandmerkt probleem hadden behandeld, dan keken er misschien nu wat meer pubers naar Enzo Knol op YouTube, in plaats van naar Jihadi John.'

En dat is wel een erg groene karikatuur. Alsof het complete probleem is terug te brengen naar de energievoorziening. Feitelijk klopt het ook al niet. Nederland haalde recentelijk de meeste olie uit de Russische Federatie, naast onder meer Nigeria, Noorwegen en het VK. Maar bovenal draaien Nederlandse energiecentrales niet op olie, maar op gas, kolen en biomassa. En dat Nederlandse kinderen naar YouTubes van Jojadi John kijken, heeft toch echter meerdere oorzaken, en niet slechts een 'ethisch brandmerken'.

Maar de schrijfster raakt zelf de draad ook al kwijt. Ze verwacht niet dat alle wereldproblemen in Den Haag kunnen worden opgelost, 'maar het zou toch verdomd fijn zijn als zaken als de zorg, de werkloosheid, het onderwijs en het milieu/klimaat gewoon de aandacht krijgen die ze verdienen.' Hm, was dat ook niet landelijke politiek?