Erfenisroof

Hans Mauritz, de ooit partner-in-crime van Vaatstra-speurneus Wim Dankbaar en uitgever van prachtboekjes die maar niet willen verschijnen, heeft zich opnieuw in de nesten gewerkt. Hij moest al eens de volledige oplage van Het Geheime Dagboek van Maaike Vaatstra vernietigen, kreeg een voorwaardelijke gevangenisstraf voor smaad aan het adres van Wolfgang Hebben, verloor de civiele zaak tegen diezelfde Hebben (ergo: rectificatie en immateriële schadevergoeding) alsmede een zaak tegen de curator die bij de zaak Kroon is betrokken.

Daar komt nu een taakstraf bovenop wegens laster over een erfenisfraude. Mauritz krijgt 80 uur onbetaalde arbeid, waarvan de helft voorwaardelijk. Ook moet hij 1000 euro smartengeld betalen. De aanklager gaat in hoger beroep, want die wil 120 uur werkstraf opleggen.

Mauritz had een site opgetuigd om een een echtpaar uit Hippolytushoef te beschuldigen van de diefstal van vele tonnen. Daar had hij ook persoonlijk belang bij, zo blijkt uit een een verslag van Arno Ruitenbeek. Mauritz' eigen echtgenote, de lieveling van tante Jane, had recht een flink deel van de nalatenschap. Daarentegen werd zijn eega afgescheept met een schenking.

Toen het echtpaar een advocaat inschakelde, trok Mauritz de site aanvankelijk terug om ze daarna terug te plaatsen. De ruzie eindigde in een strafzaak, waarbij officier van justitie stelde dat Mauritz 'een jaar lang met tussenpozen de eer en goede naam van de aangevers heeft aangetast, hen bijvoorbeeld van erfenisroof heeft beticht.'

In de rechtszaak hield Mauritz al rekening met een veroordeling. 'Geheid dat ik word veroordeeld. Ik ga zeker in hoger beroep en dan breng ik getuigen mee.'

Ongekroonde koning

Je kon het alweer kilometers ver zien aankomen. Micha Kat heeft het kort geding tegen de Volkskrant, waarin hij zijdelings werd geschoren als kletskous en 'ongekroonde koning van dit gekkenhuis', weer eens glansrijk verloren. 'Voor zover eiser als journalist niet serieus zou worden genomen, is niet aannemelijk dat dit een gevolg is van de recensie'.

Zelf deelt Kat dagelijks rake klappen uit, maar incasseren kan hij niet echt. Zelfs niet als hij maar eventjes wordt genoemd in een recensie over een Complotdenkersboek.

Volgens de vaste rechtspraak zijn waardeoordelen in beginsel vrij. Alleen als een waardeoordeel geen enkele basis heeft, kan het excessief en daarom onrechtmatig zijn, oordeelt de rechtbank.

Kat acht het buitengewoon schadelijk dat hij als 'gek' wordt weggezet omdat daarmee afbreuk wordt gedaan aan zijn geloofwaardigheid als journalist. Maar die geloofwaardigheid is allang verdwenen, zeker als Kat dag en dag uit ongeveer iedereen op zijn site een 'pedo' noemt.

Kat mag het salaris van de tegenpartij ook betalen. Plus griffierechten wordt dat 2740 euri. Wedden dat Kat in hoger beroep gaat tegen de pedorechter?

Achtervolgingswanen

Het gaat alweer (of nog steeds niet) goed met Maud, de voormalige zakenvrouw die ons al geruime tijd op internet laat 'meegenieten' met haar achtervolgingswanen. Dat duurt wellicht niet lang meer, want vandaag moet ze op een zitting verschijnen. Het openbaar ministerie wil Maud een verplichte psychische behandeling laten ondergaan naar aanleiding van jarenlange meldingen van agressie en geweld.

Zo is er een aangifte van een oud-collega ('aangevallen met letselgevolgen') die ertoe leidde dat ze in 2015 met geweld uit haar woning werd gehaald en een nacht cel kreeg. Bij het verdachtenverhoor weigerde ze een glas water omdat zij meende daarmee vergiftigd te worden.

Haar eigen broer heeft een verklaring afgelegd waaruit blijkt dat Maud twintig jaar terug het contact met de familie heeft verbroken en men haar wankele gemoedstoestand sindsdien via internet volgt. Er is een 'positieve anamnese voor psychotische stoornissen in de familie'. Een psychiater wilde haar onderzoeken, maar Maud verschanst zich in haar kelder. Een 'verrassingsoverval' van de rechter bij haar thuis kon Maud nog net verijdelen.

'Kennelijk worden ze heel zenuwachtig bij het OM, vanwege de publicaties op deze website. Hun vermoeden is mogelijk, dat ze de onderzoeken naar cold cases door burgers kunnen stoppen, als zij mij opsluiten en platspuiten. Nee toch? Ik sta toch niet alleen?' (Maud lost dus in haar eentje cold cases op, vanachter de laptop).

De belemmering van haar verdediging gaat volgens Maud zelfs zo ver, dat op 27 december 2016 'er een helikopter van de politie een half uur lang rondom over de woning cirkelt.'

Het Team Dreigingsmanagement zit ook nog eens achter haar aan omdat Maud nogal geobsedeerd is door het Koninklijk Huis. Tenminste, dat denkt Maud zelf. De eenheid weet van niks.

En dan nog schrijven: 'Ook heeft zij geen psychische of psychiatrische klachten'. Diagnose hier.

Broddelwerk

Het is de laatste tijd erg stil bij Wim Dankbaar en zijn blog Rechtiskrom. Terwijl er toch echt breaking nieuws is. Afgelopen zomer werden Dankbaar en zijn voormalige partner Hans Mauritz al eens veroordeeld voor smaad aan het adres van Wolfgang Hebben, die volgens beide speurders zogenaamd medeplichtig was aan de moord van Marianne Vaatstra (backgrounds).

Omdat het een strafzaak betrof, kregen beiden een gevangenisstraf opgelegd, Dankbaar zelfs twee maanden onvoorwaardelijk plus nog een extra maand uit een proefperiode.

Het laatste nieuws, met dank aan de tipgever, is dat Dankbaar en Mauritz eind februari ook de civiele procedure die Hebben had aangespannen hebben verloren. De rechtbank vindt de beschuldigingen aan het adres van Hebben, op basis van 'onzorgvuldig onderzoek' (lees: broddelwerk), als 'zeer ernstig' aan te merken.

Ergo: Beide auteurs moeten nu een rectificatie op de website van Dankbaar plaatsen, en die minimaal drie maanden geplaatst houden. Er moeten verder rectificaties komen in de Leeuwarder Courant en de Nieuwe Dockumer Courant, steeds op pagina 1 van 'een sectie naar keuze, in een zwart kader met de afmetingen minimaal 104 mm breed en 75 mm hoog'. Dankbaar en Mauritz moeten elk 7.500 immateriële schadevergoeding betalen, en Dankbaar nog eens 2.500 euro extra.

Dat is wel iets lager dan geëist, maar Hebben heeft de buit binnen: twee veroordelingen op een rij die menigeen allang zag aankomen.

Barracuda blijft ook het komende jaar op de waakvlam

Seamangate

Amper vier maanden nadat het op internet explodeerde lijkt Pizzagate definitief ten grave gedragen. Wie er nog in geloofde lijkt nu dan toch tot inzicht gekomen dat het een grote onzin is. Zelfs Alex Jones doet enorm zijn best om zich alsnog van Pizzagate te distantiëren. 'Dit voelde niet goed.' En zoals altijd bij plotters: de boel eindigt weer eens in een dikke ruzie.

Het begon met bizarre interpretaties van gelekte emails van John Podesta, de campagneleider van de Clintons, bij Wikileaks. Zo kwamen de hoogbegaafde internetspeurdertjes terecht bij de eigenaar van pizzarestaurant Comet Ping Pong, James Alefantis. Die organiseerde een fundraser voor de campagne van Hillary Clinton en mailde daarover met Podesta. Alefantis betekent in het Frans 'Ik houd van kinderen' en het menu van Comet Pizza zou een symbool voor pedofilie bevatten. Dat soort dingen, dus.

Het dieptepunt was de gewapende man in Washington D.C. die met een aanvalsgeweer de pizzazaak binnenstapte om kinderen uit een een door plotters verzonnen folterkelder te redden.

Ook in Nederland namen de usual suspects Micha Kat, Boublog en de mafklappers van Niburu.co dit 'nieuws' klakkeloos over. Boudine Berkenbosch - nog altijd zo gek als een deur - lijkt als een van de weinigen nog overtuigd van een 'satanische pedokliek rond Hillary Clinton'. Gretig verwijst ze naar berichtgeving over willekeurig arrestaties van pedo's, om daarmee te suggereren dat er een relatie zou zijn met Pizzagate. Dat de vermeende hoofdrolspelers - onder wie Podesta zelf - nog vrij rondlopen en zelfs interviews geven over Pizzagate is dan kennelijk weer de normaalste zaak.

Afgelopen week wiste David Seaman, de zelfverklaarde Pizzagate talking head, al zijn Pizzagate video's en tweets nadat hij het slachtoffer was geworden van wat hij noemde 'karaktermoord'.

Seaman trok aandacht met tientallen video's waarin hij zijn kijkers probeerde ervan te overtuigen dat Pizzagate 'echt' was. Hij zag er netjes uit, praatte coherent en leek serieus, al viel het goede verstaanders meteen op dat hij iedere keer maar weinig substantieels te melden had.

Dat Seaman in werkelijkheid een journalist is met nauwelijks een serieuze track record of zelfs maar serieuze bronnen, werd onder meer duidelijk gemaakt door YouTube kanaal Lift the Veil. Terwijl het aantal kijkers groeide, liet Seaman zich zelfs fêteren door een goudhandelaar waarvoor hij betaald reclame maakte (inmiddels heeft Seaman zijn affiliatewerkzaamheden beëindigd).

Ook schreef hij een boekje genaamd Dirty Little Secrets of Buzz, een handleiding voor het bedenken van publiciteitsstunts, met als een van de interessantste aanbevelingen Create real outrage. En dat lijkt verdacht veel op de formule van zijn Pizzagate campagnes.

Seaman onderbrak zijn vakantie om een aanval te openen op zijn al dan niet anonieme criticasters. Dat had hij beter niet kunnen doen. Zonder al te veel onderbouwing beweert Seaman dat een handlanger van Podesta (David 'Troopergate' Brock, een journalist die vorig jaar campagne voerde voor Clinton), met zijn organisatie Media Matters for America een heel leger trollen op hem heeft afgestuurd.

Barracuda blijft ook het komende jaar op de waakvlam.