Commie

Het politierelletje rond de Rishi-demo in Den Haag maakte weer veel tongen los. En wie de waarheid daarover wilde horen kon, afhankelijk van zijn gepreoccupeerde opvattingen, bij tal van sites terecht. Bij de complotters en Joop.nl was het natuurlijk Bureau Haaglanden die op de demonstranten inhakte, terwijl GeenStijl meende dat het andersom was. De videobeelden bewezen het. De jonge organisator Thomas van Beersum deed zijn beklag bij GeenStijl. 'De media neemt (...) klakkeloos berichtgeving van de politie over en twijfelt duidelijk aan de legitimiteit van de demonstranten.'

Nu we het daar toch over hebben: Barracuda ging eens kijken op zijn Facebook pagina en constateerde een wel erg merkwaardige obsessie voor het communisme en het maoïsme. Hij kreeg er hetzelfde gevoel bij als bij kaalkopjes die het sociaal-nationalisme niet helemaal kunnen vatten, maar wel pronken met alle uiterlijke kenmerken. Thomas is, en dat is zachtjes uitgedrukt, nogal fanatiek. Hij laat zich bijvoorbeeld fotograferen als een junior Mao Zedong. Hij heeft een organisatie Massalijn opgericht. Met rode vlaggen en zo.

De jonge twintiger kwam eerder dit jaar in het nieuws toen hij het middelpunt was van een enorme rel op de Filipijnen. In juli stond hij voor het presidentiële paleis in Manilla tussen 20.000 Filipino's, die een vreedzame demonstratie tegen president Aquino wilden houden. Toen de politie slaags raakte met een groepje oproerkraaiers en met stokken begon te slaan, wurmde de Utrechtenaar zich naar voren en sprak hij een agent aan. Die uiteindelijk in huilen uitbarstte.

Maar wat Van Beersum daar nou eigenlijk had te zoeken werd nergens gemeld. Welnu, dat kwam doordat hij de communistische rebellen onder leiding van Jose Maria Sison wilde steunen. Niet zo slim. Die hebben geen schone handen, zo moesten Filipijnen hem nog eens inwrijven. De Utrechtenaar was blijkbaar ook in Nepal, waar onderstaande foto werd gemaakt. De door communisten geleide regering in Nepal wilde enkele jaren terug al eens godsdienstvrijheid verbieden. Maoïstische rebellen hebben Indiase politieagenten met een landmijn gedood. En de Nepalese communisten tooien zich nog steeds met konterfeitsels van Marx, Engels, Lenin, Stalin en Mao. Net als Thomas.

Barracuda weet het goed gemaakt: stuur Van Beersum een stief jaartje naar Noord Korea. Benieuwd of hij dan nog zo enthousiast is.

Jaaroverzicht (2)

Voor Micha Kat begon het nieuwe jaar met de tewaterlating van een Baphomet. Zijn oplettende geloofsgemeenschap had in een door Kat gesproken nieuwjaarswens een verdacht artefact aan de muur zien hangen, een ramschedel waarvoor Kat nota bene zelf had gewaarschuwd. En dus besloot Kat zijn achterban gerust te stellen en de Baphomet in de Schiedamse plomp te gooien, waar hij demonstratief bleef drijven. Maar oplettende volgelingen wisten meteen: verkeerde ramskop! Dus: Micha Fakery.

Het jaar was trouwens nog maar amper begonnen of Kat werd alweer in een politiebusje geduwd. Wegens gesignaleerd voor bedreiging bij de strafrechtzitting van waxinecomplotter Erwin Lensink. Kat zakte als gevolg van deze zoveelste arrestatie weg in een diepe psychose. In februari, toen Kats moeder aller veldslagen werd behandeld, lag hij ziek te bed, naar eigen zeggen lijdend aan PTTS: post traumatisch toga syndroom. Kat durfde vaak niet meer naar buiten noch ook de deur te openen als de bel ging. De aandoening werd sterk verergerd door 'aanhoudende doodsbedreigingen, zowel op internet als via email waarin tot in detail wordt beschreven hoe men hem van het leven gaat beroven.'

De zorgvuldig gecultiveerde aanstelleritis mocht niet baten. Kat werd wegens het doen van twee valse bommeldingen, bedreiging, laster, smaadschrift en belediging van meerdere personen, opruiing, belaging en vernieling veroordeeld tot een gevangenisstraf van 345 dagen met aftrek, waarvan 240 dagen voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar. Ook moest Kat alle smadelijke stukken van internet verwijderen. Dit vonnis zou de toon van Klokkenluideronline voor de rest van het jaar bepalen. Er ging geen dag voorbij of Kat voerde zichzelf weer op, in derde slachtoffer enkelvoud.

In juni was Circus Jeroen Bosch helemaal compleet. In de zaak tegen misbruik van domeinnamen van De Telegraaf volgde een kleine vijfenhalf uur preliminaire kwesties, werd de wrakingskamer gewraakt en de megafanclub (30!) achter kogelvrij glas gezet wegens 'veiligheidsrisico'. De uitkomst liet zich raden: Kat mocht niet via beledigende internetdomeinen bezoekers doorsturen naar De Telegraaf.

Pas na de zomer leek Kat zich weer een beetje te hebben hervonden. Dat wil zeggen: Kat beet zich vast een zaak van de Nederlandse vrouw Victoria die in Ierland het slachtoffer zou zijn geworden van 'bizar machtsmisbruik van de pedomaffia'. Maar helaas, de sekte van Kat reageerde verveeld op al die (volstrekt onduidelijke) onthullingen. Waar was het wederhoor? Waar bleef die pedomaffia? 'De wereld pleurt van ellende uit elkaar en hier maken we ons druk om Victoria.'

Tot overmaat van ramp raakte Kat ook nog eens zijn vrienden kwijt. De Niburu.co hoofdredactie verbrak het contact met Kat juist op het moment dat die in UFO's en de Holle Aarde begon te geloven. En Arend Zeevat liet bij Klokkenluideronline aan niemand in het bijzonder weten dat 'webmaster Micha Kat mij als een oude vieze dweil aan de kant heeft gegooid, nadat Argusoog zich ging bezinnen en hij Argusoog en mij niet meer kon gebruiken voor zijn narcistische agenda'.

Er waren gelukkig in 2013 ook nog echte klokkenluiders.Vanaf mei 2013 lekte de Amerikaan Edward Snowden miljoenen documenten over de afluisterpraktijken van de NSA, die zo schokkend waren dat regeringsleiders met schaamrood op de kaken opheldering eisten. Tegelijkertijd legden de onthullingen het eigen falen van de NSA bloot, die blijkbaar niet kon voorkomen dat slechts een programmeur toegang had tot een enorm hoeveelheid vertrouwelijke informatie.

Van voormalig SecGen van Justitie Joris Demmink hebben we na zijn pensioen niks meer vernomen, maar van zijn tegenstanders des te meer. Die dachten dit jaar eindelijk een doorbraak te kunnen forceren. Twee voormalige gevangenisdirecteuren spuwden hun gal over zaken rond Demmink die decennia geleden tijdens dienstreizen de borrelpraat in een hotelbar opleukten. Maar de Volkskrant zocht vergeefs bevestiging bij andere deelnemers aan de reis, en een van de gevangenisdirecteuren bleek nog een enorm conflict met justitie te hebben gehad. Ze krijgen komend jaar een herkansing bij een rechtszaak van de Stichting De Roestige Spijker, die blijkt gefinancierd door Jan Poot.

Het Turkse dossier van Demmink dreigt voortijdig te sluiten wegens gebrek aan deugdelijke inreisdata. Die blijken maar moeilijk te herleiden tot betrouwbare bronnen. Daarmee worstelde ook ene Koos van Woudenberg, die in het kader van zijn loopgravenoorlog met politie, justitie en een grote verzekeraar, een helder moment kreeg en zich plotseling herinnerde hoe hij in de jaren zeventig in Amsterdam Noord als klein jongetje werd voorgesteld aan 'Mijnheer Demmink'. Alleen was Koos even vergeten dat Mijnheer Demmink toen zelf een jonge twintiger moet zijn geweest.

Overigens had de oude Joris zijn complotterende vrinden maar mooi tuk met zijn nieuwe rol in het Helsinki Comité, dezelfde organisatie - zo leek het even - die afgelopen najaar in Washington D.C. een hoorzitting hield waar zijn naam in een heel ander verband werd genoemd. 'Schiet mij maak lek', riepen de complotters. Het was alsof Beelzebub het complete bestuur van Vereniging De Barmhartige Samaritaan had bezwangerd. Maar natuurlijk bleken er weer meer Helsinki organisaties te zijn die Fikkie heten.

De Demmink-soap werd dit jaar echter volledig overschaduwd door de zaak Vaatstra. Nadat de echte dader Jasper S. in het vroege voorjaar 18 jaar cel had gekregen, kon Wim Dankbaar zich niet meer inhouden. Najaar 2013 verschenen weer eindeloze verhandelingen over Geke en de Lekke Banden, de Fierljeppeschans en De Dikke en De Dunne op zijn blog. Niet Jasper, maar twee asielzoekers hadden het gedaan en die waren ongetwijfeld door Demmink (die weer) het land uitgewerkt.

De rapen waren helemaal gaar toen er een strafzaak tegen Dankbaar kwam wegens smaad, laster en belediging aan het adres van Mariannes vriend Spencer en Jano Hassan, een vriend van de 'hoofdverdachte-van-het-eerste-uur' (...) Ali Houssein Hassan. Die waren aanhoudende verwijten van Wim dat zij daderkennis hebben achtergehouden meer dan zat. En dus viel Dankbaar bij nacht en ontij de Stad Groningen binnen voor zijn Groot Requisitoir tegen het Kwaad. Na vele uren chaos besloot de rechtbank een psychiater en een psycholoog de opdracht te geven Dankbaar psychisch door te lichten.

Daarmee was de rollercoaster nog niet tot stilstand gebracht. Dankbaar en zijn rechterhand Hans Mauritz mochten van weer een andere rechtbank ook al niet de dagboeken van Maaike Terpstra, de moeder van Marianne Vaatstra, publiceren. En nu we het er toch over hebben, zoek de verschillen:

Jaaroverzicht (1)

Het was een zwaar, om niet te zeggen beroerd zwaar jaar voor de alternatieve media. Het jaar waarin complotters compleetdenkers ('compleetgekkies') werden, reputaties werden geschonden, en vriendschappen en blogs sneuvelden. Het jaar van de spionerende huiskatten oftewel catcorders, Fake Kate, het aftreden van Bea Bilderberg en de onverwachte sluiting van het speeltje van de loemenatie, HAARP. Het jaar van koningslied, kopschopper, kweekburger, selfie, sletvrees, socialbesitas, voedselsjoemel, boekface, comakijken en knikkebolziekte. En niet te vergeten van zeugmata, polysyndetons en anakoloeten. Er gebeurde zelfs zoveel, dat Barracuda boven zijn jaarlijkse quotum publiceerde en dit jaaroverzicht noodgedwongen in tweeën figuurzagen moet.

2013 was het jaar waarin de rechtse bloggen bijna stuk voor stuk omvielen. Wellicht omdat de angst voor de islam, zeker bij de PVV, gaandeweg plaatsmaakte voor de obsessie met de Eurocratie en Geurt pas tegen het einde van het jaar weer eens stickers tegen de islam begon te plakken. Opiniesite Artikel7 sloot de deuren, Joost Niemöller trok zich terug achter de betaalmuur en het Het Vrije Volk raakte hopeloos verstrikt in een mislukte retooling.

Maar de grootste klap kwam begin augustus, toen Jaap Mollema, beter bekend als Prof. Drs. G.B.J. VanFrikschoten, door een verkeersongeluk om het leven kwam. Geschept door een vrachtwagen op de Stadhouderskade te Amsterdam. De traumateams konden niets meer uitrichten. Korte tijd later verdween de luidruchtigste spreekbuis van dom rechts Amsterdam Post, inclusief het eerder veiliggestelde archief van het Vrije Volk, definitief uit de lucht.

Een deel van de meer extreme aanhang verhuisde daarop naar het al eerder van Amsterdam Post afgescheiden Vrije Chroniqueurs, waardoor medeoprichter Filantroop het al snel voor gezien hield. En dus scheidde die zich ook maar weer eens af als Filantropius, een rommelblogje vol kunst, cultuur, seks en wetenschap. De achtergebleven D. G. Neree liet weten dat hij de Chroniqueurs tot april 2014 in de lucht zou houden, maar voortzetting niet kon beloven.

Het complotterjaar 2013 begon met de feestelijke opening van het kakelverse Pateo Center in Oudewater, het (mini)pretpark van drs. Johan Oldenkamp, 's lands toonaangevende specialist in heelheidwetenschap. Hier zou de mensheid zichzelf bevrijden van haar onwetendheid en apathie ten aanzien van de 'werkelijke logica achter alles'. Maar nog geen zes maanden later eindigde het avontuur met een besloten inboedelverkoop (inclusief bedden en wasmachines).

Daarna leek ongeveer alles in Oldenkamp's leven weer ouderwets mis te gaan: Radio maken bij Argusoog, dat zich maandenlang aan het bezinnen was, ging even niet meer, en een poging om de Soevereine Onafhankelijke Pioniers Nederland (SOPN) nieuw leven in te blazen kreeg geen duidelijk vervolg. Tussen de bedrijven door ontkende Johan de holocaust en de continentendrift, onthulde hij in een moeite door de ware betekenis van de Tien Geboden, en liet hij zich doodverklaren. Nou ja, bijna dan, want Johan was de akte van overlijden vergeten mee te sturen naar zijn gemeente.

Opkomend in 2013: vrouwelijke complotters, de comploteuses. Dit jaar kwamen onder meer de Bloemendaalse Desiree Stokkel, Quirine de Kok, de Haarlemse Swiebertje Gepke en de hevig paranoïde Maud voorbij. Tijdens een ontmoeting met Micha Kat in een Amsterdamse café probeerde de laatste zelfs ‘stille aanwezigen’ te fotograferen met haar analoge camera 'zodat niemand kan zeggen dat ik het gefotoshopt heb'. Helaas verschenen de foto's geheel wit/blanco op de negatieven.

En zo werd 2013 ongewild toch vooral het jaar van de faalhazen. Te beginnen met Arend Zeevat, die zijn blog Argusoog volledig had laten uitwonen door zelfverklaard pedojager Ben van de B. en in februari, inmiddels zwaar gebukt onder een levensgroot boetebeslag, een periode van introspectie aankondigde. Argusoog stopte met plaatsen van artikelen, sloot de reactiepanelen en deed uiteindelijk ook even geen radio meer. De bezinning hield maandenlang aan, maar juist toen het team had besloten om als radiomedium verder te gaan besloot Zeevat om er maar helemaal de brui aan te geven. Een dezer dagen gaat Argusoog definitief uit de lucht.

Door de bezinningsperiode raakte Ben van de B. zijn podium voor eindeloze woede-aanvallen aan het adres van de voogden van zijn kinderen definitief kwijt, maar gelukkig was daar nog zijn trouwe papegaai Frides Laméris, die het vuurtje nog enige tijd gaande wist te houden, met bespottelijke mails aan diverse instanties en een bevrijdingsactie burgerwacht bij het horrorhuis Wilmahuis te Zoetermeer. Terwijl de ene medestander van Ben na de andere afhaakte, inmiddels dan toch overtuigd van zijn leugenkraam, klampte de onnozele Frides zich nog met één hand vast aan zijn geloofsrots. Totdat ook hij werd afgeserveerd. Wegens een overmaat aan agogen (Ben: 'bitches en hoeren') die de erudiete Frides op Ben had afgestuurd.

Maar de grootste faalhaas van 2013 was toch zonder meer Martin Vrijland. Najaar 2012 was deze aanvankelijk geheimzinnige werkloze verkoper begonnen met bloggen over het gedachtegoed van David Icke. Zelden kleunde een complotter zo mis. Met de aanslagen op het Westgate-winkelcentrum in Nairobi, met de Rothschilds, Jeugdzorg, en nog zo wat dommig knip- en plakwerk van het internet.

De val kwam al vrij snel, toen Martin zich ging bemoeien met de zaak Anass en zelfs de moeder van het overleden jongetje meende te moeten adviseren. Martin wist absoluut zeker dat Anass satanistisch was geofferd, al was het maar omdat hij werd aangetroffen op steenworp afstand van het (reeds lang gesloten) restaurant Lucifer.

Er was dan ook niet meer voor nodig dan een vers aangemaakt e-mailaccount en een sterk verhaal om Martin te laten geloven dat hij echt contact had met een babbelgrage diender van de politie Haaglanden. Eentje die documenten wist te ontfutselen die precies vertelden wat Martin met zijn scherpe eksteroog allang vermoedde.

Na deze meesterlijke poets van het blog Disputax reageerde Martin zijn woede natuurlijk weer af op de verkeerde, reaguurder Jeroen Hoogeweij. En die deed er alles aan om Martin van repliek te dienen, daarbij geholpen door een boze ex die een uitgelezen kans zag om Martin schaakmat te zetten. Binnen de kortste keren lag zijn identiteit open en bloot op internet en nadat de moeder van Anass dreigde met een rechtszaak omdat Martin tegen haar zin gesprekken op internet had gezet, duurde het niet lang voordat Martin dan toch eindelijk de stekker uit zijn Wordpress-site trok.

Om kort daarna weer op een ander domein een tweede leven te beginnen. Maar niks lukte: The Resistance Tour niet (Martin als de Nederlandse David Icke door het land), de donaties voor Martin als fullblown complotter, een loopbaan als een door zijn neus pratende Alex Jones, compleet met buitenformaat microfoon and of course in English, en een live-uitzending van YouTube. Hij kon niet meer aan een baan komen (natuurlijk allemaal de schuld van de 'trollenbloggen' = AIVD), werd zijn huis uitgezet, ging antikraak wonen en liet een dezer dagen weten dat de sociale dienst hem nu ook al op de korrel had: dozen inpakken of anders geen uitkering meer. Gelukkig geniet Martin nog even van zijn gevangenschap 'binnen het driedimensionale-vijfzintuigelijke bewustzijn'. 

Hutspot

Wat krijg je als je een filmwetenschapper in wording, geboren te 1989, een beeld van de jaren tachtig laat maken? Vooral een onsamenhangend samenraapsel van film- en televisiefragenten en muziekvideo’s.

De rauwe jaren tachtig, heette de aflevering van Andere Tijden gisteren. Nederland kampte volgens maakster Daphne met een 'hardnekkige stagnatie en een knagend gevoel van malaise. Hele industrieën werden van de kaart geveegd, de werkloosheid steeg even hard als de huizenprijzen daalden en een jonge generatie staarde in het zwarte gat van ‘no future’.'

Barracuda heeft de jaren tachtig toch echt heel bewust meegemaakt, maar herkende weinig van deze merkwaardige hutspot. Andere Tijden maakte de tekortkomingen van de beeldende geschiedenis weer eens pijnlijk duidelijk: je hebt dan wel beelden, maar niet het gevoel dat bij die beelden hoort. En je moet helemaal uitkijken om daarin allerlei verbanden te willen ontdekken die er niet zijn.

Het zwarte gat van de 'no future'-generatie had bijvoorbeeld niks met de toenmalige werkloosheid te maken, dat was toch vooral nog een uitloper van de punk, gekopieerd van Britse jongeren. De economische crisis van de jaren tachtig verdiepte zich pas in 1983 en 1984 en was inderdaad heftig, maar niet langdurig. Inmiddels werd het modebeeld al veel meer bepaald door de volume en afmeting van de New Romantic-haarstijlen. Op het dieptepunt van de crisis domineerden Duran Duran en Flock of Seagulls. De crisis had op een bepaalde manier een glamoureus randje.

Dat op televisie alles wat los en vast zat werd gefilmd en uitgezonden, is blijkbaar een conclusie die de samenstelster trok na het zien van programma's als Neon, die met alle tv-mores wilde breken. Jonge filmmakers werden inderdaad door de VPRO met de toen net verkrijgbare lage resolutie videocamera's en gebrekkige montageunits op pad gestuurd. Maar in werkelijkheid was tv in die jaren nog gewoon de brave Willem Ruis Show. En Neon was er in 1980 alweer mee opgehouden.

Het Koningsoproer van 30 april 1980, waarmee het programma begon, had maar een oorzaak: de woningnood in Amsterdam en de krakersrellen die eraan vooraf waren gegaan. Niet de crisis als zodanig, die feitelijk nog moest beginnen. De massademonstraties uit 1981 en 1983 tegen de aanwezigheid van Amerikaanse atoombommen waren vooral door interkerkelijke organisaties opgezet en kwamen niet voort uit het 'knagend gevoel van malaise'. Zo wordt dus alles op een hoop gegooid.

Andere Tijden suggereert dat heel Nederland aan het eind van de jaren tachtig aan het beleggen sloeg, maar reeds in 1987 gingen de beurzen plat op Zwarte Maandag. Een correctie op de wereldwijd veel te hoog gestegen koersen. Met andere woorden: het was niet Berdien Sternberg die ons met haar fluit uit het moeras trok. Haar Rondo Russo, die aan het einde van Andere Tijden ten tonele wordt gevoerd, dateert ook nog eens uit het dieptepunt van der crisis, 1983. 

En ja, de cursus personal computer van Teleac oogde net zo saai als de meeste andere Teleac-cursussen in die tijd, maar het waren toch ook de jaren van de grafische Apple Macintosh en een jonge Steve Jobs in maatpakken. Barracuda was alleen de 06-lijnen vergeten, en met de beeldtelefoon van Menno Buch bij Sonja Barend waren we nog maar enkele jaren verwijderd van het World Wide Web. Rauwe jaren tachtig? Eerder kleurrijk.

Slakken

Er klinkt boosheid en ongeduld door in het pleidooi dat advocate Adèle van der Plas een week geleden hield in het Hof in Arnhem. Dat gerechtshof gaat volgende maand beslissen of er een redelijk vermoeden van schuld is en of het OM een strafrechtelijke vervolging tegen Joris Demmink moet inzetten. Het OM zelf vindt van niet.

Nu kan Barracuda zich de frustratie van Van der Plas heel goed voorstellen, want die is al jaren vergeefs met Demmink bezig in opdracht van de tot levenslang veroordeelde drugscrimineel Baybasin. Die trouwens zelf met belastende informatie over Demmink kwam aanzetten na zijn definitieve veroordeling in 2002. De zaak Baybasin ligt overigens sinds april 2011 bij de Hoge Raad met een verzoek tot herziening.

Barracuda heeft het pleidooi eens aandachtig gelezen. Daarin legt Van der Plas op alle slakken zout. Eigenlijk gaat het alleen maar over de vraag of Demmink rond 23 juli 1996 in Antalya, Turkije is geweest, waar hij zich volgens diverse getuigen zou hebben vergrepen aan jonge knapen. Al dan niet in ruil voor Nederlandse rechtshulp tegen Baybasin, die toen in Nederland gevangen zat. Het OM heeft gezocht naar inreisgegevens, maar die blijken bij justitie in Turkije niet te bestaan.

Van der Plas verwijt de recherche dat onvoldoende is gezocht daar inreisdata, maar dat blijkt helemaal nergens uit. Er is geïnformeerd bij het Turkse Ministerie van Justitie en ook nog bij de Afdeling Vreemdelingen, Grenzen en Asiel van het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Daarnaast zijn ook nieuw opgedoken notities uit Demminks oude privé-agenda en creditkaart-afrekeningen vergeleken. Er is niks boven tafel gekomen dat wijst op activiteiten in Turkije.

Van der Plas probeert dat overigens wel voortdurend te suggereren. Zo moppert zij over niet opgegeven reizen naar Boedapest en Warschau, maar die lijken in dit verband weinig relevantie te hebben. Van der Plas schampert ook over de agenda's van Demmink die 'plotseling' teruggevonden zijn, en waarvan de recherche opmerkte dat die met Tipp-ex waren bewerkt. Dat zijn wel meer agenda's uit die tijd, en de onderliggende laag is dan nog altijd makkelijk leesbaar te maken.

En het lijkt er niet op dat er iets rond de bewuste datum iets is weggeplakt, zoals Van der Plas ook zelf aangeeft. De agenda van Demmink toont op zondag 21 juli 1996 bijvoorbeeld een blanco pagina. In de agenda is de gebruikelijke Ministerstaf van maandag 22 juli 1996 doorgestreept. Hebbes, denkt Van der Plas, zonder aannemelijk te maken dat Demmink dus in Turkije moet hebben gezeten. We komen daar zo op terug.

Dan maakt Van der Plas ook nog een vergissing door te suggereren dat Demmink wel in Turkije moet zijn geweest vanuit zijn lidmaatschap van het K4 comité van de Europese Unie, waarvan hij enige tijd voorzitter was. Een delegatie van dit K4 comité bracht op 9 en 10 maart 1998 een bezoek aan Istanboel en Ankara. Zelf heeft Demmink altijd beweerd dat hij na 1988 niet meer in Turkije is geweest.

Demmink, op dat moment directeur-generaal Internationale aangelegenheden en Vreemdelingenzaken, was echter betrokken bij K4 tijdens het Nederlandse Voorzitterschap, dat begon op 1 januari 1997 en eindigde op 1 juli 1997. Als hij al iets in Turkije te zoeken had moet dat in die periode zijn geweest. Zoals Barracuda al eerder schreef: in 1997 wordt Guy Schleder reeds als 'volgend voorzitter' in openbare stukken genoemd. Een en ander werd in 2012 ook nog eens formeel bevestigd in antwoord op vragen van Omtzigt en Oskam (beiden CDA). En dan nog: hier laat Van der Plas een uitgelezen kans liggen. Hoe moeilijk moet het zijn om bij delegatieleden van de EU bevestigd te krijgen dat Demmink in het kader van K4 inderdaad in Turkije is geweest?

Verder blijkt dat Demmink in die jaren alleen op een diplomatiek paspoort reisde en geen andere paspoorten had. Van der Plas citeert een voormalig hoge ambtenaar die stelt dat er door Buitenlandse Zaken in die jaren een grensoverschrijdingsdocument is opgesteld voor Turkije waarmee ambtenaren direct het land kon binnenkomen. "Standaard wordt je opgevangen door collega ‘s van de Nederlandse diplomatieke dienst en je werd zonder enige controle op dat moment langs de grens geleid".

Kortom, als Joris inderdaad van plan was geweest om ongezien Turkije binnen te glippen, was hem dat zo nooit gelukt. Diverse collega's van de Nederlandse diplomatieke dienst moeten daarvan immers op de hoogte geweest en hadden hem waarschijnlijk ook de hele tijd begeleid.

De mannen die misbruikt zouden zijn, geven ook allerlei tegengestelde verklaringen af. zo moet ook Van der Plas erkennen. Dat is geen onbelangrijk detail. Immers, je mag niet uitsluiten dat getuigen (ook al zijn het er een stuk of zeven, die overigens niet alle even relevant zijn) tegen betaling een valse verklaring hebben afgelegd. 'Kazmali is in zijn schriftelijke verklaringen heel precies, maar uit zijn hoofd produceert hij soms een waterval aan woorden waarin de details nogal eens door elkaar worden gehaald.' Dat, of het is een slecht ingestudeerd verhaaltje. Barracuda kent weinig Pietjes Precies die er mondeling met de pet naar gooien. Maar, moet hij onmiddellijk toegeven, bewijs voor omkoping is tot nu toe evenmin geleverd.

Het probleem is dit: Van der Plas vertrouwt op een enkele verklaring van een plaatsvervangend politiechef, die beweert dat hij Demmink als veiligheidsfunctionaris heeft begeleid. En die verwijst voor wat betreft de inreisdata weer naar de Turkse Geheime Dienst als bron. Het lijstje met inreisdata dat Van der Plas heeft overlegd, meldt echter weer 'directeur van politie' als bron. Op basis van die aangereikte gegevens trok Officier van Justitie Selim Berna Altay naar eigen zeggen de conclusie dat de pleegdatum juli 1996 zou moeten zijn. Maar justitie heeft daar zelf nooit onderzoek naar gedaan en heeft ook geen nadere gegevens over Demminks reizen.

Als Van der Plas zulke grote waarde hecht aan haar inreisgegevens, moet ze wel consequent zijn. Een ambtelijke brief van 22 juli 1996 zou niet door Demmink zijn geparafeerd, constateert ze, maar door een andere ambtenaar. Demmink deed dat pas op 23 juli 1996. 'Ik heb mij laten vertellen dat ambtenaren met de status van Demmink indertijd zich makkelijk de nog voor die dag te tekenen post bij aankomst op Schiphol konden laten aanreiken.'

Maar wat lezen we in de door Van der Plas verstrekte inreisdata? Daar wordt 23 juli 1996 als datum binnenkomst genoemd. Als Van der Plas het wel aannemelijk vindt dat Demmink nog diezelfde dag zijn handtekening onder een stuk heeft geplaatst - waarvoor zijn arme ambtenaren zich helemaal naar Schiphol moesten haasten - dan begrijpt Barracuda niet hoe Demmink dat in een dag voor elkaar heeft gekregen: 4,5 uur vliegen naar Antalya, 4,5 vliegen terug naar Schiphol, en blijkbaar valt de nacht in Turkije rond lunchtijd, want de getuigen hebben het ook nog over een sleep over.

Gepke

Wie zich ook maar een beetje verdiept in de reagurende bezoekers van Klokkenluideronline komt al gauw tot de ontdekking dat een niet onaanzienlijk deel rijp is voor geestelijke spoedopname: van de hevig paranoïde Maud tot de Otrivin neusdruppels snuivende Vlunk, die al eens was eens opgepakt wegens een 'poging tot zware mishandeling'.

Maar hoe afwijkend ze ook zijn, op een of andere manier hebben ze met kunst en vliegwerk allemaal toegang tot internet. Zo ook de dakloze Gepke de Leef, die niet alleen tot het vaste meubilair van de Haarlemmermeer behoort, maar geruime tijd ook van het Haarlems Dagblad.

Gepke komt voor het eerst in het nieuws in 2008, als ze met slaapzak bivakkeert bij de Joost den Draaijer Rotonde voor de ingang van het mediapark in Hilversum. Ze wil aandacht van de media, maar die krijgt ze niet. Ze zegt te protesteren tegen allerlei vormen van onrecht, haar aangedaan door zowel haar familie als de Staat. De banken en de Nederlandse verzekeraars staan er slecht op bij haar. De Leef is net haar woning uitgezet.

Luttele weken later ligt ze wederom voor het politiebureau van Hoofddorp, nadat ze eerder was afgevoerd naar een psychiatrisch ziekenhuis. Ze bezorgt de politie, gemeente en crisisdienst de laatste dagen een behoorlijke hoeveelheid werk, schrijft de IJmuider Courant. Met een mobiel aan haar oor zegt ze contact te houden met haar dakloze vrienden die elders in het land protesteren tegen de hoeveelheid onrecht in de wereld, want 'daarover raakt ze niet uitgepraat'.

Na deze actie wil zij haar bedrijf DOG Schoonmaakservice (Doet Onderhoud Goed) weer oppakken, belooft ze. Maar dat gaat niet gebeuren. Het gaat van kwaad tot erger.

In november 2008 wil de gemeente haar bijvoorbeeld gedwongen laten opnemen, maar Gepke weigert een psychisch onderzoek. Volgens haar zijn haar al elektroshock en gedwongen medicatie in het vooruitzicht gesteld. Opname betekent voor mij de doodstraf, zegt ze.

In juli 2009 belandt De Leef in een isoleercel in Heerhugowaard. Naakt, want ze wil geen vieze kleren van anderen aan. Na haar vrijlating ligt ze alweer voor het politiebureau in Hoofddorp, maar nog steeds weigert de politie haar aangifte in behandeling te nemen.

In september 2009 besluit de rechter dat De Leef niet gedwongen opgenomen hoeft te worden. Daarop besluit de gemeente tot een verblijfsontzegging annex gebiedsverbod. Net voor het plaatsnaambord van Hoofddorp zit Gepke op een matje, in dubbele thermopane kleding. Automobilisten komend uit de richting van de A4 passeren haar zo rakelings, dat ze de 112-centrale platbellen.

Pas in 2009 doet het Haarlems Dagblad een poging om haar verhaal te begrijpen. Dat lukt niet erg. Er is een erfeniskwestie met haar zus. Maar die zou ook weer gekoppeld zijn aan de belofte die ze haar overleden vader deed om uit te zoeken wat hij in zijn kluis had liggen: hoe hooggeplaatste Nederlanders Joden 'verkochten'. En verder zit ze ook tegen politiegeweld - waar ze slachtoffer van zegt te zijn, maar waar de Ombudsman geen bewijs van vond. En tegen wethouders die hardwerkende ondernemers - zoals zij eens was - het leven zuur maken. En agenten zouden de erfeniskwesties te gemakkelijk afdoen als een zaak die zussen maar moeten uitvechten. Enzoverder.

Ze gooit een steen door het raam van haar zus. Ze had bewust met het werpen van de steen gewacht tot haar hond - een jonge pup - en kat een goed heenkomen hadden gezocht. Die goeie Gepke toch.

Haar bedrijf is kapot gegaan toen ze een wethouder in het openbaar 'leugenaar' had uitgemaakt, een ongeluk met de auto kreeg, een hond in haar armen stierf, overspannen raakte en de gemeentebestuurder inderdaad dood wenste, ze in de arbeidsongeschiktheidsregeling voor zelfstandigen terecht kwam, geen huursubsidie kon aanvragen.

Rijdende Rechter mr. Frank Visser wordt benaderd, maar de redactie haakt al snel af.

In november 2009 gaat Geke voor advocatenkantoor Smithuijsen liggen aan de Dreef in Haarlem, die daarop haar via een kort geding haar probeert weg te krijgen. Ze wordt weer aangehouden in de tuin van haar zus en krijgt een straatverbod.

In januari 2010 is Gepke toch bereid om zich door een psychiater te laten onderzoeken. Uit het dossier lijkt een beeld te ontstaan dat De Leef lijdt aan een waanstoornis. De onvoorwaardelijke gevangenisstraf van tien weken die officier van justitie J.G. Hendriks oplegt voor een reeks van strafbare feiten, waaronder vernieling, smaad en belediging en het overtreden van een gebiedsverbod rond het politiebureau van Hoofddorp, wordt omgezet in een voorwaardelijke. 'U heeft uw lot dus in eigen hand. Als u mensen op straat of op internet blijft beledigen, dan wordt er opgetreden.'

In juni 2011 ligt Gepke weer voor politiebureau aan de Van Heuven Goedhartlaan op een stuk plastic, en verliezen de media alle aandacht voor haar. Maar Gepke gaat door. Dit keer op internet. Het feitenrelaas op WordPress is echter een warboel waaraan werkelijk geen touw is vast te knopen.

In maart herhaalt ze op twee websites de beschuldiging dat ze tien jaar geleden is verkracht in een politiecel waarbij ze de naam van de agent noemt. Daarvoor moet ze drie weken de cel in, waarvan één week voorwaardelijk. Ze heeft een proeftijd van twee jaar en moet de bewuste agent 350 euro schadevergoeding betalen. Gepke trekt zich er niet van aan. In oktober krijgt ze weer een waarschuwing (pdf) van de advocaat.

Uit de correspondentie hierover (pdf) blijkt dat er ook voor 2008 al heel wat loos was met Gepke. Ze zou in 2004 na zware mishandelingen 68 dagen gevangen zijn gezet onder beperking in de Pi's Zwolle, Sevenum, strafgevangenis ziekenhuis Scheveningen en Pl Overamstel.' Maar zoals wel vaker, uitleggen waarvoor, dat doen de Gepkes nou eens nooit. 

O ja, Gepke meldt op haar site ook nog vier maanden te hebben vastgezeten voor zware mishandeling van de verzorgster van haar bejaarde vader. Wat ze natuurlijk ontkent.

Barracuda begint steeds beter te begrijpen waarom Gepke haar deel van de erfenis niet kreeg.

Compleetdenker

Ojee, de plotters willen af van hun geuzennaam 'complotdenker'. Ze willen nu wel eens zereneus genomen worden. Eerder dit jaar bedachten ze al eens de term 'andersdenkenden', maar dat klonk teveel als een geestelijke handicap. Maar eureka! Het nieuwe woord wordt....compleetdenker! Twee letters verschil, maar een heel nieuwe belevingswereld. Nog beter is: souverein compleetdenker. Niet alleen compleet, maar ook nog onafhankelijk. Wat wil je nog meer?

Plotters hebben een merkwaardig zelfbeeld. Die denken blijkbaar dat alleen zij het complete plaatje kunnen overzien. Barracuda constateert juist het tegengestelde. Plotters zijn tunneldenkers. Een beter woord is: bevestigingsdenker. Een beetje plotter zoekt slechts bevestiging van zijn visie op internet (en noemt dat godbetert 'onderzoek'). Weliswaar moet het een en ander flink uit zijn context worden gelicht, maar als het ergens staat, zoekt de plotter niet meer verder. De kennis wordt niet meer bijgespijkerd, alleen nog tot schreeuwends toe verdedigd. Liefst door critici als betaalde (staats)trollen af te schilderen.

Waar echte compleetdenkers kijken naar tegenargumenten om hun theorie te valideren, zal een plotter nooit eens zijn eigen theorie kapot checken (falsificeren van aannames). Vraag het Noam Chomsky maar: die maakte vorig jaar al eens gehakt van domme 9/11 plotters: 'There happen to be a lot of people around who spend an hour on the internet and think they know a lot physics, but it doesn’t work like that.'
 

Verboden

Het vonnis is binnen. En ja, het is wat Wim Dankbaar had gevreesd. Het dagboek van de moeder van Marianne Vaatstra mag niet openbaar worden gemaakt. Volgens de voorzieningenrechter is het dagboek een auteursrechtelijk beschermd werk en komt aan Terpstra, als maker van dat werk, het uitsluitend recht toe om het dagboek openbaar te maken en te verveelvoudigen.

Terpstra heeft geen toestemming verleend voor de door Dankbaar en Hans Mauritz gewenste publicatie van (passages uit) het dagboek. Dat Terpstra niet heeft geprotesteerd tegen eerdere openbaarmakingen daarvan op de website van Dankbaar en gebruik van de inhoud in toespraken, impliceert volgens de rechtbank nog geen toestemming tot publicatie in een boek. De publicatie van dat boek als zodanig is weliswaar toegestaan, maar het weergeven van (citaten uit) het dagboek van Terpstra daarin is dat niet.

De rechtbank: 'beveelt [gedaagden] om binnen twee dagen na betekening van dit vonnis ieder artikel, bericht of melding waaruit het voornemen blijkt om de inhoud van het dagboek, danwel delen daarvan, te openbaren van de website www.rechtiskrom.wordpress.com te (doen) verwijderen en verwijderd te houden.'

Extra zuur voor Wim is dat hij meer dan 6200 euro aan proceskosten mag betalen. Dat is vermoedelijk veel meer dan het boek ooit zal opbrengen. Een lichtpuntje: de Facebook-pagina mag blijven.

Of er nu nog wat van hun boek overblijft is de vraag. Valse start, heet het eerste hoofdstuk, dat samen met het voorwoord reeds online is te lezen. Daarin is duidelijk de sensationele hand van bellenblazer Hans Mauritz te herkennen. 'Al vanaf dag één liep het gierend uit de klauw. Twee griezelige gekken uit het AZC Kollum, Ali Hassan en Feik Mustafa, werden direct na de moord door Justitie zelf weggesluisd.'

We horen het Hans nog vragen aan Wim: 'Dit heb je toch wel goed gechecked, hè?'. Hans, lees dit en dit nog even.

Achterklap

Goed en slecht nieuws voor Demmink-plotters. De Stichting Roestige Spijker (lees: Jan Poot) heeft vandaag in de rechtbank de buit binnengehaald. De stichting mag onder ede twee rechercheurs in het openbaar horen over voormalig secretaris-generaal Joris Demmink. Die rechercheurs maakten eind jaren negentig deel uit van een geheim rechercheteam, dat seksueel misbruik van minderjarigen door justitie-functionarissen onderzocht. Ook een voormalige jongensprostitué moet getuigen. Verder komen er twee voormalige gevangenisdirecteuren en een medewerkster van het ministerie van Justitie getuigen. De medewerkster die het verhaal van de gevangenisdirecteuren al in geuren en kleuren heeft ontkend.

Het slechte nieuws is voor plotters pas echt slecht nieuws. Het Openbaar Ministerie ziet geen reden om Demmink te vervolgen op basis van twee aangiftes die tegen hem zijn gedaan van misbruik van Turkse minderjarigen. Demmink heeft altijd gezegd niet in dat land te zijn geweest in 1996, toen het vermeende misbruik zou hebben plaatsgevonden. En wat blijkt? Er is weliswaar aangifte gedaan tegen Demmink, overigens in 2007, maar de onderliggende stukken die zouden moeten aantonen dat Demmink in 1996 Turkije is ingereisd, blijken niet niet te bestaan. De Turkse autoriteiten hebben het OM laten weten niet over in- en uitreisdata te beschikken.

Turkije heeft het OM ook laten weten dat de genoemde datum in 1996 helemaal niet voortkomt uit eigen onderzoek, maar slechts is gebaseerd op een aangifte die onder meer is gedaan door de in Nederland tot levenslang veroordeelde drugshandelaar Hüseyin Baybasin en zijn advocate Van der Plas.

We worden al warmer. Want uit deze hoek kwam ook een overzicht van inreisdata waarover Barracuda zich altijd al verbaasd heeft. Die lijst zou afkomstig zijn van de gouverneur van Istanboel en directeur van de politie in de provincie. Maar waarom van acht van de dertien vermelde reizen geen exacte datum is te achterhalen blijft volkomen duister. Bovendien staat de herkomst van dit document ter discussie.

De lijst vormde onderdeel van de aangifte die de advocaten Bakker Schut en Van der Plas in 2007 namens Baybasin deden. Zij baseerden zich op een 'mysterieus Aanvullend Rapport', dat afkomstig zou zijn van de Turkse overheid. Als bijlage bij de aangifte waren kopieën gevoegd van de kaft van dit rapport en van de - gedeeltelijk onleesbaar gemaakte - eerste en laatste pagina ervan. Ook legden de advocaten fotokopieën over van twee door hen geheim genoemde notities. De raadslieden van Baybasin wilden toen al niet voldoen aan een verzoek van het Landelijk Parket om het volledige Aanvullend Rapport te overhandigen. Dit keer heeft Van der Plas dus echt iets uit te leggen.

Barracuda heeft al eens gewezen op de merkwaardige chronologie van de gebeurtenissen die het niet erg waarschijnlijk maken dat Demmink destijds in functie ook maar iets te zoeken had in Turkije, en al helemaal niet in relatie tot de zaak Baybasin.

De verhoren lijken Barracuda derhalve een goed idee, al was het maar om korte metten te maken met alle roddels en achterklap en te voorkomen dat er nog meer opportunistische Koos van Woudenbergen met lulverhalen opstaan.

UPDATE: Dankzij Crimesite komt er nog meer duidelijkheid over de inreisgegevens van Demmink. Het Baybasin kamp heeft steeds beweerd dat Demmink op meerdere paspoorten Turkije zou zijn binnengekomen. Uit antwoorden op verzoeken in het kader van de Wet openbaarheid van bestuur, van Justitie aan CrimeSite, is echter gebleken dat Demmink vanaf 1993 op een diplomatiek paspoort reisde, en zelfs tot voor kort alleen over een diplomatiek paspoort beschikte, dus zeker in de jaren negentig. 

De Turken hebben in antwoord op het rechtshulpverzoek een document gestuurd, afkomstig van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Daarin staat: '[Na] onderzoek van onze registraties, aan de hand van de identiteitsgegevens ‘Joris DEMMINK’, generlei registratie is aangetroffen van in- en uitreizen door betrokkene in ons land via onze grensovergangen.'

Pootje gelicht

Vandaag is de regiezitting van de Stichting De Roestige Spijker. Die wil ten minste drie rechercheurs onder ede laten horen over de voormalige topambtenaar Joris Demmink. Die overigens voorlopig niet wordt opgeroepen. 'Helaas vormen door derden gefinancierde roddel en achterklap mede de basis voor de nodige berichtgeving. Met alleen hoor en wederhoor trek je zo'n beeld niet recht. In de beeldvorming lijkt het erop dat de bevindingen van onder meer de AIVD, de minister en het Functioneel Parket allemaal van minder gewicht zijn', reageerde advocaat Harro Knijff in de Volkskrant.

Door derden gefinancierde roddel en achterklap? Jazeker, want wat Barracuda helemaal niet wist was dat de Stichting met als boegbeeld de in een 'uberelite' gelovende Amerikaan Robert J. Rubinstein wordt gefinancierd door de 89-jarige ondernemer Jan Poot, dezelfde Poot die achter de site Demmink Doofpot zit, een door Micha Kat voorgekookt boek over Demmink uitgaf en tal van paginagrote advertenties plaatste over de voormalig DG van justitie.

Projectontwikkelaar Poot voert een al jaren voortslepende oorlog rondom zijn liggende gronden onder de rook van luchthaven Schiphol. Hij claimt honderden miljoenen euro’s schade te hebben geleden door het tegenwerken van de overheid en justitie. In zijn strijd tegen de rechtelijke macht kreeg hij het zelfs gedaan om de ‘liegende’ rechter Hans Westenberg vervolgd te krijgen. Niet dat Demmink een (aantoonbare) rol speelde in de Chipshol affaire, maar kennelijk is het Poot er vooral om te doen om alles wat justitie betreft aan de schandpaal te nagelen. 

In dat kader heeft Poot ooit Micha Kat als journalist ingehuurd, en hoewel Poot in een van zijn boeken over de Schiphol affaire concludeert dat Kat het allemaal wel eens 'te mooi' maakt, is de samenwerking blijven bestaan. Geruime tijd stopte Poot Kat maandelijks 2000 euro toe.

Die betalingen stopten toen Kat iets te enthousiast de holocaust in twijfel begon te trekken, maar inmiddels lijkt Kat weer een suikeroompje te hebben. Dat of hij heeft recentelijk de Postcodeloterij gewonnen. Kat was de afgelopen maanden namelijk opvallend reislustig, maar welke zoete lieve Gerritje de reis- en verblijfkosten naar Duitsland en Ierland financierden bleef onduidelijk. Oom Poot weer wellicht?

Zou Barracuda niet verbazen als Harro Knijff de rechter zal wijzen op de rol van Poot in de stemmingmakerij rond Demmink. Nu is het al niet erg verstandig om Micha Kat voor je karretje te spannen, die vaker zijn dikke duim dan zijn journalistieke talent gebruikt, doch het zou zomaar eens kunnen zijn dat de oude baas geen internet heeft en niet weet wat Kat met zijn geld doet. Of hij weet het drommelsgoed, en wil hij willens en wetens justitie raken, bij voorkeur met roddel en achterklap. Dan heeft hij aan Kat inderdaad een goeie.

Doodverklaren

Hij komt er maar niet van af. Van de ambtelijke molens. Dr. Johan Oldenkamp - ja, daar is-ie weer! - heeft geen trek in gemeentelijke belastingen en andere maatschappelijke verplichtingen, dus verzon hij een list. Hij zou zich dood laten verklaren en dat de gemeente Zeist mededelen. Dan zou die overlast wel verdwijnen.

Nu gaat dat in de praktijk wat lastig, jezelf doodverklaren, dus had Johan bedacht dat de persoon met 'persoonsnummer 1026.98.454', zijnde een juridische constructie, sinds vrijdagavond 15 november niet meer bestaat. En of de gemeente deze waarheid maar even in de administratie wilde verwerken. Johan was de eigenaar van de naam, dus kon hij hem ook lozen.

Bij het Team Burgerzaken konden ze de humor wel waarderen. Daar werd nog even geloot wie Johan van repliek mocht dienen. En wat hadden ze hem tuk.

Geachte heer Oldekamp,

Naar aanleiding van uw verzoek betreffende het registeren van uw overlijden berichten wij u het volgende:

Voor ons is het onmogelijk uw overlijden op te nemen in de Gemeentelijke Basisadministratie persoonsgegevens (GBA) omdat van u een akte van overlijden ontbreekt. Deze akte hebben wij nodig om uw overlijden in de GBA op te nemen.

Wij vertrouwen erop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

Met vriendelijke groet,

Team Burgerzaken

Johan was dus even vergeten dat de dood alleen door een behandelend arts of door een gemeentelijk lijkschouwer kan worden vastgesteld. Barracuda heeft daarom een tip voor Johan: bel de gemeente, zet de voordeur open, ga doodstil in de kamer liggen met de ogen dicht, adem niet, en vraag of de akte op tafel kan worden achtergelaten. Makkie.

Dagboek

Komende week al hoort Wim Dankbaar van de rechter of hij delen van het dagboek van Maaike Terpstra mag publiceren. Maar Wim weet nu al hoe het afloopt. '(Advocaat) Moszkowicz hield een prachtig pleidooi, weliswaar een aaneenrijging van leugens, maar hij bracht het geloofwaardig.'

En wat had Wim? Wim had helemaal niks. Want in tegenstelling tot wat Dankbaar steeds heeft beweerd, had hij helemaal geen rechtstreekse toestemming voor publicatie. Het dagboek was hem ooit, ruim voordat Jasper S. aan de horizon verscheen, ter hand gesteld door een vriendin van Maaike met de mededeling dat hij kon publiceren met weglating van de persoonlijke details. En ook dat zijn weer louter Wim's eigen woorden.

Barracuda hoorde Dankbaar weer een hoop rare dingen zeggen. Bijvoorbeeld dat zijn omgang met Maaike is gebaseerd op 'wederzijds respect en bewondering'. Zoveel respect zelf dat beiden elkaar al geruime tijd meer hebben gesproken, op een telefoontje na, waarover Dankbaar opvallend weinig loslaat. Was dat niet het telefoontje waarin Maaike hem heeft verzocht om het dagboek niet te publiceren omdat het anders haar dood zou betekenen? En was Wim trouwens alweer vergeten dat Maaike persoonlijk Frides Laméris belde toen die als eerste de dagboeken online zette?

Maar nee, Dankbaar schijnt over telepathische kwaliteiten te beschikken. Hij weet absoluut zeker weet dat Maaike onder curatele van haar kinderen staat. En dat de kinderen niet willen dat Dankbaar maar blijft mailen, daar kan Dankbaar zich blijkbaar niets bij voorstellen. Sterker nog: enige empathie voor het leed van de familie is bij Dankbaar ver te zoeken.

Maar, lezen we bij Martin Vrijland, het nieuw te publiceren boek zal ook zonder dit dagboek een schok voor de maatschappij veroorzaken. Wim beweert namelijk 'onomstotelijk bewijs' te hebben dat een ander dan Jasper Marianne heeft omgebracht. Barracuda kent de onomstotelijke bewijzen van Dankbaar inmiddels: veelal slordige breiwerkjes van net iets te creatieve interpretaties.  

Dankbaar is inmiddels alvast begonnen met de voorverkoop van het boek. Ook dat is een beetje vreemd, want uit het door Dankbaar en rechterhand Hans Mauritz zelf geschreven pleidooi - de heren hadden weer eens geen zin een advocaat te betalen, dus hebben ze zelf maar iets in elkaar geflanst, vol pompeus taalgebruik - staat te lezen dat er nog geen uitgever is en ook nog onderling moet worden afgestemd wie wat gaat schrijven.

Dozen

Martin Vrijland gaat in 2014 dozen inpakken. Dat wordt een van de eerste voorspellingen van Barracuda voor het nieuwe jaar. Schijnt dat Martin niet lang meer mag teren op zijn uitkering, en de handen uit de mouwen moet steken. Dat heeft Martin nog net kunnen voorkomen door de sociale dienst wijs te maken dat hij als zelfstandig ondernemer aan de bak wil.

Wat hij die dienst vermoedelijk niet heeft verteld, maar wel zijn volgers op Facebook, is dat hij zijn kansen op de arbeidsmarkt niet al te hoog inschat. 'Ten tijde van mijn onderzoek in de ‘Anass zaak’ (het jongetje uit Wassenaar dat zelfmoord zou hebben gepleegd) is het gehele internet door meerdere website – met ondersteuning van de verdraaide verhalen van een rancuneuze ex – volgegooid. Het gevolg hiervan is dat wanneer ik terug zou willen keren in mijn oude vakgebied (sales management), ik dat wel op mijn buik kan schrijven. Een werkgever hoeft mijn naam maar te Googlen en haakt af na het vinden van deze smaad en laster.'

Nou nee, het gaat niet op de vermeende smaad en laster, maar om de bizarre ideeën die Martin er op nahoudt: het geloof in HAARP, false flags, de eugenetische of transgender agenda, en niet te vergeten: de idolate aanbidding van David Icke. Geen bedrijf laat zo iemand in zijn verkoopteam toe. Dat weet Martin drommelsgoed, want die deed er eerder dit jaar alles aan om zijn identiteit verborgen te houden.

Om niet als dozenverpakker aan de slag te moeten, wil Martin nu genoeg donaties binnenharken om als zelfstandig schrijver zijn kostje te verdienen. 'Als er 30 mensen bereid zijn € 30 per maand te doneren, betekent dit dat ik full time dozen hoef te gaan verpakken en dus moet stoppen met schrijven'.

Der-tig euro per maand? Dat zijn ongeveer de maandelijkse kosten voor een mobiel internet abonnement, een heel jaar de NRC of een digitaal tv-abonnement. Het is trouwens niet de eerste keer dat Vrijland zijn marktpotentie volledig verkeerd inschat. Plannen om als een David Icke door het land te trekken onder de noemer The Resistance Tour liepen ook al spaak. Martin meende daar aanvankelijk ruim honderd euro voor te kunnen vangen.

Haast is geboden, want Martin is zijn appartement uitgezet en woont antikraak om de kosten zo laag mogelijk te houden. 'Als er voldoende mensen zijn die sponsoren, kan ik misschien ook iets meer gaan doen dan alleen artikelen schrijven, maar ook weer eens concreet op onderzoek uit gaan.'

Maar op onderzoek uitgaan is nou niet bepaald Martins sterkste punt gebleken. Ook deze week weer niet: Als Martin iets leest over een mogelijk sponsorschap van het Deense wielerploeg door Google, fantaseert hij dat die ploeg de tour waarschijnlijk gaat winnen omdat de CTO van Google - Ray Kurzweil - 'vuistdiep in de nanotechnologie zit'. En niet alleen kan deze nanotechnologie allang alle ziekten genezen (maar wordt dit nog bij de massa weggehouden), er zijn ook al synthetisch gebouwde rode bloedcellen waarmee je een wielerploeg kunt 'aansturen'.

De realiteit: Kurzweil zit niet vuistdiep in de nanotechnologie, maar filosofeert erover als futurist. Hij is niet de CTO van Google, maar houdt zich er bezig met de menselijke taal ten behoeve van betere zoekresultaten. Hij slikte nog niet zo lang geleden iets van 210 pillen, onder meer om een beginnende suikerziekte te bestrijden (dus hoezo allesgenezende nanotechnologie?), en de Deense wielerploeg heeft geen EPO op steroïden nodig, want die fietsen op koolrapen. Just kidding.

Huishoudelijk: we zijn terug 16 december

Benno doofpot

Edwin de Roy van Zuydewijn heeft eindelijk boven water gekregen dat Prins Bernard de Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging (DKDB) om informatie vroeg en die ook kreeg. Er werd gisteren zelfs een Kamerdebat aan gewijd met De Roy moederzienalleen op het bankje.

Maar het werd allemaal een beetje een anticlimax. Bernhard werd zelf beveiligd door de DKDB. Die dienst mocht onderzoek doen naar mogelijke veiligheidsrisico's en de prins informeren over de uitkomsten. De uitkomst was dat er geen veiligheidsrisico's waren. Wat werd opgevraagd? De personalia, enkele KvK gegevens, en navraag bij BVD. Er is geen afluisterapparatuur geplaatst. De hele vermeende doofpot (lees: storm in glas water) is hier na te lezen.

Kortom, een onderzoekje van nul en generlei waarde is wat anders dan jarenlang gefrustreerd en achtervolgd worden door de voorloper van de AIVD, zoals De Roy telkens stellig beweerde. Tot op de dag van vandaag lijdt De Roy aan achtervolgingswanen.

Maar geef De Roy een vinger, en hij neemt de hele hand. De Roy kondigde al aan dat hij een schadevergoeding zal eisen. Volgens de advocaat zal het niet om een klein bedrag gaan. Schade voor wat? Als hij niet uitkijkt wordt De Roy zijn leven lang achtervolgd door de schimmen van Trix en Benno.

Kippenhok

Het nieuws dat vader Vaatstra een claim van 2,5 ton eist van Jasper S. zorgde zoals te doen gebruikelijk weer voor veel onrust in het kippenhok. Trouwens, dat begon dinsdag al toen crimiblog Camilleri meldde dat Jasper S. depressief is en zelfmoord zou overwegen.

De zelfbenoemde Vaatstra-experts wisten weer niet hoe snel ze dat moesten ontkennen. Daar klopte niks van! Dat is niet waar! Jasper is een onschuldige boer, en daarmee basta! De ouders ontkennen het ook, beweerde superduper speurder André Vergeer, zonder aan te geven of hij die persoonlijk had gesproken. 'Het heeft er alle schijn van dat dit ‘artikeltje’ een nieuwe aanval vormt op de familie Steringa en de complotters die in de onschuld van Jasper blijven geloven.'

Ook wist Vergeer weer absoluut zeker dat dit een of andere truc was van advocaat Yehudi Moszkowicz, totdat vandaag bleek dat Yehudi helemaal niet de advocaat is van Bauke Vaatstra. Die heeft een beroep gedaan op John Beer, die ook de slachtoffers van de schietpartij in Alphen a/d Rijn bijstaat. Moszkowicz vertegenwoordig de gescheiden moeder van Marianne, Maaike.

Barracuda heeft het al vaker gezegd: De dood van Marianne Vaatstra zal complotters verder aan hun kont roesten. Als ze maar hun bizarre theorieën kunnen uitventen. En een ieder die dwarsligt - niet alleen Bauke, maar ook zijn twee zoons Freddy en Johan - worden voor drankorgel of criminelen uitgemaakt. Ook worden Bauke en zijn gescheiden vrouw voortdurend tegen elkaar uitgespeeld.

Inmiddels heeft Wim Dankbaar de dagvaarding binnen ten aanzien van de dagboeken van moeder Maaike. Dagboeken die Dankbaar en bellenblazer J. Hans Mauritz nog deze maand hadden willen publiceren. Barracuda ziet hun boek dit jaar niet meer verschijnen. Dankbaar mag volgende week eerst bij de rechtbank Haarlem verschijnen.

Schade

De zaak Koolhoven is voor De Telegraaf een dure kwestie aan het worden. Koolhoven was dikke vrindjes met Rob Heilbron van het lingeriemerk Sapph. Die zelfs zijn feestje ter gelegenheid van zijn 25-jubileum als Telegraaf journalist betaalde. In ruil voor weer vele prachtige Sapph-verhalen in de Wakkere Krant van Nederland.

Heilbron had een conflict met fotograaf De Deugd. Iets over ongeoorloofd gebruik van zijn foto's of zo. De Deugd won alle procedures. En dus moest hij worden aangepakt. Dat wilde Koolhoven wel doen. 'Rotterdamse Moslimwijk in shock na komst fetisj fotograaf,' luidde de kop boven een verhaal dat van a tot z gelogen was.

Het kostte Koolhoven zijn baan, De Telegraaf sloot een schikking met De Deugd, maar recentelijk waren het echtgenote en dochter die bij de rechter schadevergoeding eisten, omdat ze hun eenmanszaken na de publicaties van Koolhoven konden opdoeken. De rechtbank heeft het dagblad in scherpe bewoordingen veroordeeld. De geleden schade moet nog nader worden vastgesteld, maar die zal niet in de tientjes lopen.

De eerste die het tot nu toe niet gepubliceerde vonnis in handen kreeg was 'voormalig raadsheer, rechter en universitair hoofddocent' en tegenwoordig criticus Wicher Wedzinga. Na een korte weergave van het vonnis beklaagt Wedzinga zich over de mediacratie waarin wij leven en de 'bijkans ongecontroleerde macht van de media' die zich steeds meer uitbreidt. 'De machten zijn verschoven en de balans is zoek'.

Zou het? Of beklaagt Wedzinga zich hier toch vooral over de wijze waarop hij destijds zelf als Meppende Rechter in de publiciteit is gekomen? Wedzinga, die rechter was bij het Gerechtshof in Groningen, moest zijn functie al rechter opgeven nadat hij zijn vriendin had mishandeld. Niet lang daarna werd aangifte gedaan door de Deken van de Orde van Advocaten. Wedzinga zou zich voordoen als advocaat, terwijl hij dat niet was. En zo waren er meer incidenten. En het is maar goed dat de media daarover 'ongecontroleerd' konden berichten. Met die balans zit het wel goed.

Spijkerschrift

Onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek heeft onomstotelijk aangetoond dat God de mens niet heeft geschapen. Maar dat de mens zou zijn geëvolueerd uit de aap ligt nog veel verder van de waarheid, aldus allround wetenschapper Dr. Johan Oldenkamp in een nieuw persbericht. 'Hoe het werkelijk is gegaan staat nota bene beschreven in het eerste hoofdstuk van de Bijbel. Het probleem was echter dat er bij de vertaling van de oorspronkelijke spijkerschrifttekst naar het Hebreeuws grote fouten zijn gemaakt. Nu Oldenkamp deze fouten heeft hersteld, is het opeens volkomen duidelijk hoe de mens wel is ontstaan.'

Barracuda ging er weer eens goed voor zitten. Johan komt om de zoveel weken weer met een wereldontdekking die echter altijd (hoe zou dat toch komen?) onopgemerkt blijft. Een dezer dagen onthulde deze onbezoldigde onderzoeker ook al de ware betekenis van de Tien Geboden. Daarna volgden de verrassende verklaringen voor de werkelijke viering van Kerstmis, Pasen, Hemelvaart en Pinksteren. Barracuda kan het tempo echt niet meer bijhouden. Oldenkamp gaat sneller dan het licht.

Komt-ie: 'Om te beginnen is God is helemaal geen “Hij”. God is Eén. God is gelijktijdig zowel mannelijk (Yang) als vrouwelijke (Yin), want op het niveau van God is geen dualiteit. Daar is alleen maar Heelheid. Daarnaast schiep God de mens niet rechtstreeks. Dit creatieproces vond indirect plaats, door gebruikmaking van ‘onderaannemers’. Dat is de reden waarom in het authentieke historische verslag overeenkomend met deze twee verzen wordt weergegeven dat de schepping van de mens werd uitgevoerd door meerdere scheppers of goden (dus zonder hoofdletter G).'

Zeg nou zelf: Johan verdient eigen kamer op het Institute for Advanced Study onder Robbert Dijkgraaf. Je weet nooit hoe een koe een haas vangt. Maar vermoedelijk zal Johan eerst Einstein voor oplichter uitmaken. Oh wacht, dat heeft hij al gedaan.

Yernaz

Freek de Jonge heeft op rechtse bloggen ongeveer dezelfde uitwerking als een rode lap op een stier. Vooral als De Jonge weer eens aanschuift bij Pauw & Witteman en tijdens een discussie met student politicologie Yernaz Ramautarsing over de 'linkse indoctrinatie' op Nederlandse universiteiten zich boos maakt over 'populistische correctie'. Het is normaal en populair geworden om bijvoorbeeld discriminerend taal uit te slaan, stelde De Jonge. Dat ging hem niet goed af en De Komiek kapte vermoeid de discussie af.

Tot vermaeck cq ergernis van de rechtse blogosfeer.Filantropius: 'Nimmer was zo duidelijk dat Freek de Jonge wel graag in krakkemikkige monologen demagogisch de toon zet, maar enig weerwoord uit de weg gaat. Freek de Jonge heeft, om het woord dat hij zelf zo graag gebruikt nog maar eens te hergebruiken, het populisme in het cabaret ingevoerd. De makkelijke rechtse archetypen waar de linkse gelovige zich bij verkneukelen kan, zodat die met een goed geweten en strak geloofsbelijdend de week doorkomt.'

Barracuda moest even op de kalender kijken om te controleren of het inderdaad nog 1969 was, want 'linkse indoctrinatie' op universiteiten kan anno nu nauwelijks nog een serieus probleem zijn. Dat werd nog eens bevestigd door Ramautarsing zelf, met zijn driehonderd of zo Facebook-volgers.

Maar toen kwam het: Ramautarsing gooide op een gegeven moment zijn Bijbel op tafel, Atlas Shrugged van Ayn Rand, een roman die volgens Joop.nl een rechts-liberale ideologie uitdraagt. Wat een kans heeft De Jonge hier laten lopen, want dit boek is toch vooral de Bijbel van het Libertarisme, een politieke filosofie waarvan de aanhangers streven naar een zo klein mogelijke - of zelfs helemaal geen - overheid. Libertariërs zijn, om maar eens wat te noemen, notoire belastingontwijkers.

En ja hoor, Yernaz was bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2012 inderdaad de nummer 16 op de lijst van de Libertarische Partij. 'Een ieder die beweert dat individuele rechten in Nederland zijn gewaarborgd, heeft zich zand in de ogen laten strooien,' schreef de student op de Liberarische spreekbuis Vrijspreker. Een beetje doorvragen en Yernaz was zeer beslist een flink deel van zijn Facebook-aanhang kwijtgeraakt.

Erwin L.

Hij zit weer eens vast: Erwin L.: Waxinelicht(stad)houderwerper, republikeins democraat VOOR waarheid, gelijkheid, rehabilitatie, schadevergoeding en rechtvaardigheid! Zoals hij zich zelf op Twitter afficheert.

Ondanks een gebiedsverbod dat de gemeente hem had opgelegd - hij mocht zaterdag niet in Den Haag zijn vanwege de viering van 200 jaar Koninkrijk der Nederlanden - liep hij toch weer op de Hofweg, in de buurt van het Binnenhof.

En te oordelen naar zijn Twitter-berichten van de laatste paar dagen begon de gekte weer in alle hevigheid toe te nemen. Het regende Demmink, Rothschilds en andere Greatest Hits van plotters.

'Hopelijk leest men in Den Haag ook even mee over het bankenkartelkredietsysteem van de Rothschilds, Rockefeller C.S'

'Juliana was overigens zo goed als zeker adoptiekind (zie boeken "Oranje Bastaarden" en "Bedrog om de Kroon") en dit is aan te tonen via DNA!'

Hoe zat het ook maar weer? Erwin wijt de onteigening van een familieboerderij in de jaren tachtig aan de Amsbergjes en hij meende een verband te zien tussen de dood van zijn grootvader, die tegen de Duitsers vocht, en vlucht van de oranjes naar Engeland.

Verdachte lijdt volgens deskundologen aan een 'allesomvattende waanstoornis van het gemengde persecutorische (achtervolgings-) en grootheidstype.'

In april zat hij 14 dagen vast op verdenking van stalking en in mei mocht hij niet in de buurt van museum Villa Mondriaan in Winterswijk komen, toen de culturele instelling werd geopend door prinses Beatrix. Erwin is, vreest Barracuda, gewoon een psychologische tijdbom.

Stem des Volks

Het belangrijkste complotternieuws deze week was dat hun goeroe David Icke (61) een door vrijwilligers gerund tv-station is begonnen onder de naam Stem des Volks (Peoples Voice). Het gratis kanaal dat tot stand kwam met 300.000 pond aan crowdfunding wil een tegenwicht bieden aan de main stream media, waar volgens Icke alleen maar de stem van de autoriteiten, de overheid en het establishment is te horen.

Stem des Volks? Vooralsnog heeft Icke acteur Keith Allen en mensenrechtenstrijder Peter Tatchell aangetrokken. Net als Ickes eigen zoon, indie rocker Gareth. Barracuda heeft zo het bruine vermoeden dat de man van de straat er weinig te zien zal zijn.

De Britse kranten konden het niet nalaten om te melden dat Icke enkele jaren geleden persconferentie had belegd om het einde van de wereld aan te kondigen. Wachten we nu nog op.

Intussen kwam de Mirror met het verhaal van Susan Monrose uit Cornwall wiens zoon Luke zo onder de invloed stond van Icke dat hij zichzelf verdronk. Luke was volgens zijn moeder tot zijn zeventiende normaal en hoewel verlegen zelfs populair bij de meisjes, maar daarna sloot hij zich steeds vaker op in zijn kamer en raakte volledig begeesterd van Icke. Zeker tien jaar las hij boeken over aliens die op aarde leven.

En omdat Icke nogal graag spreekt over uittreding, oftewel astrale projectie, besloot Luke om met reddingsvest en duikersbril zich in ijskoud water van een steengroeve te laten zakken om zo in een toestand van hyperthermiete geraken nadat hij eerst had geoefend in de badkuip thuis. Experiment mislukt.

Judy

Martin Vrijland haalde een dezer dagen weer eens een oude koe van stal: ene Judy Wood, die heeft bedacht dat de torens van WTC bij de aanslagen van 9/11 met geheimzinnige wapens zijn verpulverd. Voor complotters geldt nu eenmaal: hoe idioter, hoe geloofwaardiger. Terwijl ongeveer iedere zelfbenoemde 9/11-kenner inmiddels wel is uitgekeken op het onderwerp, klampt een handjevol malloten zich nog vast aan esoterische Death Ray-wapens. En niet toevallig zijn dat bijna zonder uitzondering Martin Vrijlandjes die ook in H.A.A.R.P en de verzamelde werken van David Icke geloven. Want die kun je ongeveer alles wijsmaken.

Eigenlijk zegt het geloof in Wood meer over het onvermogen van complotters om 9/11 te duiden. Zo rond 2006 besloot een aantal bloggers dat de torens moesten zijn opgeblazen. Er was alleen een probleem: dat was nergens goed te zien op video-opnamen. Ook voor de weinige stofwolkjes die uit ramen spoten was een logische verklaring: dat was natuurlijk gewoon de luchtdruk die ontstond doordat de bovenste verdiepingen als eerste instortten. En dan was er nog een bezwaar: hoe hadden de vermeende daders het toch voor elkaar gekregen om ongezien die explosieven in de torens aan te brengen?

Vervolgens bedachten enkele complotters, onder wie professor Steven Jones, dat het anders gegaan moest zijn: eerst met thermiet, toen met super thermiet, maar ook die theorie sneuvelde op het bezwaar dat de voorbereidingen daarvan wel erg veel werk zouden hebben gevergd, tot en met openboren van vloeren. Daarnaast meenden Jones et al ook nog sporen in het WTC-stof te hebben gevonden die door echte experts gewoon aan gips en andere materialen werden toegewezen.

Maar gelukkig hebben we Judy nog: die is van de 911 Space Beam theorie. Alle omstandigheden wijzen volgens haar op een geheim stralingswapen, dat vanuit de ruimte zou zijn afgevuurd. En het knappe is: daar hebben de inwoners van New York buiten het WTC niks van gemerkt. Not a thing. Waarmee precies alle bezwaren van alle voorgaande theorieën de wereld uit zijn geholpen.

Wood is alleen door de 9/11-gemeenschap nooit serieus genomen, maar zoals wel vaker bij mensen die van het eigen gelijk zijn overtuigd, de obsessie wil maar niet wijken. Vorig jaar was ze nog op een congres in Nederland. En op Facebook (met 3000 volgers) gaat het nog steeds dagelijks over stofwolken.

Nu is het rare van Vrijland dat hij nooit eens de tegenargumenten opzoekt en daarvoor had hij zelfs nog binnen het complotdomein kunnen blijven. Want veel van Woods theorieën zijn gebaseerd op onjuiste aannames. Dat een groot deel van de staal uit de WTC gebouwen grotendeels weg zou zijn (en dus alleen via een esoterisch wapen zou kunnen zijn opgeruimd, klopt al helemaal niet. Negentig procent van brokstukken kwam ver buiten het gebied van het WTC terecht, helemaal tot aan de Winter Gardens. 236 stukken staal werden maandenlang onderzocht door de Amerikaanse overheidsdienst FEMA in New Jersey. De rest werd verkocht aan diverse partijen, waarvan 70.000 ton naar India en China werd verscheept. Dematerialiseren werkt kennelijk toch niet zo goed als Wood beweert.

En al even vrolijk neemt Vrijland haar theorie over dat het een en ander alleen kon gebeuren dank zij de orkaan Erin die exact ten tijde van de aanslag voor de kust van Manhattas lag. De luchtcirculatie die deze orkaan Erin met zich mee bracht zorgde voor de juiste wrijving in de lucht en dus voor ionisering (statische lading). Maar Erin lag helemaal niet voor Manhattan, doch passeerde Bermuda op 170 kilometer. Sommige complotters hebben haar hele theorie op dit punt onderuit gehaald.

Overigens is het dan nog knap dat je het toch tamelijk onvoorspelbare traject van een orkaan precies laat samenvallen met de inslag van twee verkeersvliegtuigen en je energiestraal zo weet te mikken dat verdiepingen net boven die inslag als eerste in elkaar zakken. Daar weet Barracuda een veel simpeler oplossing voor: kaap een vliegtuig en ga zelf achter het stuur zitten.

Intervjoew

Nou, Barracuda zat er klaar voor: het interview dat Myra de Weerdt alias Van Puffelen (what's in a name) had met de Vlaamse pedojager Marcel Vervloesem (Werkgroep Morkhoven). Die is door de correctionele rechtbank in Turnhout voor seksueel misbruik van zijn minderjarige neef weer eens veroordeeld tot 18 maanden cel. Mede op basis van een telefoongesprek, waarin Vervloesem zegt dat zijn neef zijn 'onderbroek weer mag aandoen na de massage'. Zijn medestanders schreeuwden moord en brand, dus eindelijk zouden we te horen krijgen hoe de vork echt in de steel zit.

Voorafgaand aan dit gesprek deed Myra ook nog een interviewtje met Jos Aalders, voorzitter van Partij Rechten Kind, die Vervloesem een dezer dagen als een baksteen heeft laten vallen. Dat gesprekje duurde nog geen acht minuten, want het was niet wat Myra wilde horen. Aalders vertelde dat hij altijd al zo zijn twijfels had over Vervloesem, en de recente veroordeling de spreekwoordelijke druppel was. Maar Aalders wist toch ook wel dat justitie pedo's beschermde? Helaas, de Brabander was niet zo van de complotten.

De zaak Vervloesem heeft Barracuda in het verleden meerdere malen bonkende hoofdpijn bezorgd. Of de man wel of niet deugt, viel onafhankelijk moeilijk vast te stellen. Of Vervloesem is het slachtoffer van pedo's die hem al tientallen jaren zwart proberen te maken, of de Belg heeft de perfecte dekmantel gevonden voor perverse activiteiten. Er is alleen veel dat tegen hem pleit. Begin jaren negentig, ver voordat Vervloesem furore maakte met de Zandvoort zaak, werd hij bijvoorbeeld al van afpersing beschuldigd.

Maar wie nou dacht dat Vervloesem in zijn gesprek met Myra alle twijfels weg zou nemen, kwam bedrogen uit. Het interview duurde godbeterhet bijna anderhalf uur, maar slechts enkele minuten beantwoordde Vervloesem vragen over zijn veroordeling. Hoewel, beantwoorden? Vervloesem laveerde - voortdurend in de wij-vorm pratend, terwijl de veroordeling toch alleen hemzelf betreft - handig langs haar vragen heen en in zo'n tempo dat De Weerdt vaak niet goed begreep waar hij het over had.

Toen eindelijk de hamvraag werd gesteld - namelijk of de bewuste opname wellicht was gemanipuleerd - kwam er een wel erg vreemd antwoord: het waren aan elkaar geplakte cassette-opnamen van zomaar een gesprek in de huiskamer over 'hoe het er in de oorlog aan toe ging'. Dat lijkt Barracuda nou niet echt de context voor onderbroeken en massages.

Ook opvallend: Vervloesem kan in hoger beroep, maar wil het niet. De uitleg daarover was al even onduidelijk. Volgens Jos Aalders is daar maar een verklaring voor: Vervloesem loopt dan het risico dat de straf nog hoger uitvalt.

Maar helaas: doorvragen is niet echt besteed aan Myra, die vervolgens maar begon te vissen naar informatie over Nederlandse zaken, zoals Demmink en Vaatstra. Vervloesem blufte dat hij daar alles van wist, maar toen De Weerdt hem de naam Baybasin voorhield merkte hij op dat 'wij niet elk dossier kunnen behandelen'. Oftewel: De Belg kent het Demmink dossier helemaal niet.

En zo denderde de stoomtrein van Vervloesem anderhalf uur door, zonder een enkel rustpunt, en met flinke uithalen naar lastposten als mijnheer Aalders. Die, vreest Barracuda, best wel eens gelijk zou kunnen hebben.