Misleiding

André Vergeer ziet het als zijn ‘taak’ om trolgedrag uit te roeien en daar hoort bij dat je elke desinformatie op internet onderbouwd moet blijven bestrijden. 'Het gevaar bestaat anders dat sites als Barracudanis, Camilleri, Leugens.nl, Disputax, Beerput, etc., en zelfs De Televaag en NRC voet aan de grond krijgen.'

En dat bestrijden kun je rustig aan André overlaten. Barracuda heeft al eens eerder aangetoond over welke bovennatuurlijke speurderskwaliteiten André beschikt. Nooit geweten trouwens dat dit blog Barracudanis heet, terwijl hierboven toch echt heel duidelijk Barracuda staat. Zelfs als je afgaat op de URL is het nog altijd Barracudanls, met een 'l' in plaats van een 'i' (voor netherlands, de naam Barracuda was al geclaimd bij Blogger).

Maar laten we geen spijkers op laag water zoeken. Vergeer was namelijk in zijn wiek geschoten door een stukje over telefoonnotitie uit 1997 van het Ministerie van Justitie. Daarin staat dat 'de zaak Baybasin wordt gebruikt als drukmiddel teneinde in een andere zaak iets van de Turkse autoriteiten gedaan te krijgen'.

Plotters zien daarin het bewijs dat de Turkse autoriteiten wisten van het kindermisbruik van Joris D. en die kennis wilden gebruiken om drugscrimineel Baybasin uitgeleverd te krijgen. Dit speelde in een periode dat Joris diverse keren in Turkije zou zijn geweest, terwijl die later verklaarde sinds 1986 niet meer in dat land te zijn geweest.

Bij naspeuringen in de krantenarchieven van Lexis Nexis stuitte Barracuda toevallig op een artikel van Het Parool uit oktober 1997. Die krant meldde dat de Nederlandse regering tevergeefs had geprobeerd een internationaal aanhoudingsbevel tegen een politieman uit Venray ongedaan te maken. Justitie hoopte de Turkse regering zo ver te krijgen dat zij de zaak-Krouwel uit 1993 zou laten vallen. Ex-brigadier Krouwel was in dat jaar betrokken bij de arrestatie van de Turk H. Koksal, die in een Venlose politiecel overleed. Baybasin werd daarom 'als wisselgeld' gebruikt in de zaak-Krouwel. Het Parool: 'Een interne notitie van de immigratie- en naturalisatiedienst van justitie noemt Baybasin een 'drukmiddel'.

Dat kon Vergeer even niet gebruiken en dus zette hij de aanval in. Eerst door te verwijzen naar een lijst van inreisdata van Demmink in Turkije, 'afkomstig van de gouverneur van Istanboel en directeur van de politie in de provincie'. Een vreemde lijst trouwens, want van acht van de dertien vermelde reizen was kennelijk geen exacte datum te achterhalen. Maar bovendien staat de herkomst van dit document ter discussie.

De lijst vormde onderdeel van de aangifte die de advocaten Bakker Schut en Van der Plas in 2007 namens Baybasin deden. Zij baseerden zich op een 'mysterieus Aanvullend Rapport', dat afkomstig zou zijn van de Turkse overheid. Als bijlage bij de aangifte waren kopieën gevoegd van de kaft van dit rapport en van de - gedeeltelijk onleesbaar gemaakte - eerste en laatste pagina ervan. Ook legden de advocaten fotokopieën over van twee door hen geheim genoemde notities.

De raadslieden van Baybasin wilden niet voldoen aan een verzoek van het Landelijk Parket om het volledige Aanvullend Rapport te overhandigen. Onduidelijk is gebleven, volgens het OM dan, wie de opdrachtgever en de opsteller van het rapport zijn. 'Een analyse van het beschikbare materiaal wekt de indruk dat de opstellers niet behoren tot enige overheidsinstantie. Een vertaling van de overgelegde stukken door een beëdigd tolk-vertaler maakte zichtbaar dat teksten opmerkelijke fouten in de grammatica en gebruikte terminologie bevatten. Ook door de stijl van schrijven is twijfel gerezen over de echtheid van deze zogenaamde overheidsstukken.'

En dan de zaak rond ex-brigadier Krouwel. Triomfantelijk citeert Vergeer enkele antwoorden op gestelde Kamervragen waaruit zou moeten blijken dat er helemaal geen internationaal signalement tegen Krouwel is ingediend, alsof het verhaal daarmee zou zijn ontkracht. Vergeer kan moeilijk niet ontkennen dat er eind jaren negentig publicaties hierover zijn verschenen, 'maar wie anders dan Joris Demmink (of zijn trawanten) konden die desinformatie dan hebben ingestoken bij het NRC en bij Trouw?'

Dit is Vergeer weer ten voeten uit. Als er onwelgevallige informatie naar boven komt, moet die weer zijn ingestoken door Joris Demmink of zijn trawanten. Was het maar zo simpel.

De zaak Krouwel dateert van begin jaren negentig. Diens harde optreden bij de arrestatie van een 32-jarige Turk viel volledig verkeerd bij de Turkse gemeenschap van Venlo. Krouwel hoefde aanvankelijk niet voor de rechter te verschijnen, maar de familie Koksal eiste alsnog vervolging. En dus verscheen Krouwel een jaar later alsnog voor de rechtbank van Roermond, maar die vonniste vrijspraak. Ook in hoger beroep ging hij vrijuit.

In 1996 drong de Turkse regering vergeefs in Den Haag aan op heropening van het onderzoek, en eind dat jaar werd een rechtshulpverzoek door Nederland afgewezen. Een jaar later voerde Turkije de druk verder op (Trouw, 20 juni 1997).Justitie en Buitenlandse Zaken adviseerden de oud-politieman intussen niet meer naar het buitenland te gaan met het oog op het risico uitgeleverd te worden (Trouw, 21 juni 1997).

In oktober van dat jaar meldden diverse media waaronder NRC Handelsblad (11 oktober) dat het besluit over de uitlevering van Baybasin aan Turkije een maand uitgesteld in een poging om een internationaal aanhoudingsbevel tegen een politieman uit Venray ongedaan te maken. In deze verhalen duikt ook de betreffende notitie op in relatie tot de zaak Krouwel. Baybasins advocaat Koppe geeft er zelfs zijn commentaar op: 'Het is schandelijk dat de integriteit van mijn cliënt wordt verkwanseld voor een ander belang. Hij loopt het risico te worden gedood.'

Op 13 oktober meldt NRC Handelsblad dat Turkije in november op eigen grondgebied een rechtszaak tegen de Limburgse oud-brigadier van politie D. Krouwel wil beginnen. Dat gaat niet meer door als eind oktober de rechtbank Den Haag de uitlevering van Baybasin verbiedt.

Allemaal ingestoken door Joris? Vergeer citeert wel gretig Kamerstukken over een al dan niet bestaand opsporingsbevel, maar is het belangrijkste stuk toevallig vergeten. In oktober 1997 heeft minister Sorgdrager namelijk de hele geschiedenis bevestigd op vragen van het CDA. 'Is het waar dat u uw beslissing op het verzoek tot uitlevering van de heer Baybasin en/of de bekendmaking van uw beslissing hebt opgehouden om de Turkse strafvervolging tegen de heer Krouwel te doen staken?'

Sorgdrager: 'Bij nota van 20 juni 1997 zijn door de Turkse regering de bij nota van 26 februari 1997 door de Turkse officier van Justitie gegeven garanties overgenomen. Na ontvangst van dit bericht, is het besluit genomen om Hüseyin Baybasin uit te leveren. Dit lag ook voor de hand omdat de noodzakelijk geachte garanties waren gegeven, zodat er geen beletselen voor de uitlevering meer bestonden.  Daarna kwam het bericht dat Krouwel door Turkije gesignaleerd zou zijn. Naar aanleiding daarvan zijn beide zaken (Krouwel en Baybasin) vervolgens begin juli, in het kader van het in het internationale verkeer gehanteerde beginsel «do ut des», tegenover elkaar gesteld. Dat is in dit soort zaken niet ongebruikelijk. De bekendmaking van de beslissing tot uitlevering is twee en een halve week opgeschort om te proberen tegenover de uitlevering van de heer Baybasin een toezegging van niet vervolging van de heer Krouwel te krijgen, die in Turkije wordt verdacht terzake van hetzelfde feit waarvan hij bij arrest van 5 april 1995 van het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch onherroepelijk is vrijgesproken.'

En het opsporingsbevel? Daarover merkte Sorgdrager eerder op: 'De mogelijkheid bestaat evenwel dat Turkije aan andere landen dan Nederland bilateraal een verzoek tot signalering ter fine van uitlevering heeft gericht. Het ontbreekt mij hieromtrent echter aan gegevens, daar een dergelijke signalering een aangelegenheid is tussen de staat die om signalering is verzocht en Turkije.'

Hoe dan ook: het drukmiddel in de zaak Baybasin was wel degelijk - ondanks de onduidelijkheid over een signalering - de zaak Krouwel, en niet het vermeende kindermisbruik van Joris. De trollen hadden het dus toch weer eens bij het rechte eind.