Jaaroverzicht (2)

Voor Micha Kat begon het nieuwe jaar met de tewaterlating van een Baphomet. Zijn oplettende geloofsgemeenschap had in een door Kat gesproken nieuwjaarswens een verdacht artefact aan de muur zien hangen, een ramschedel waarvoor Kat nota bene zelf had gewaarschuwd. En dus besloot Kat zijn achterban gerust te stellen en de Baphomet in de Schiedamse plomp te gooien, waar hij demonstratief bleef drijven. Maar oplettende volgelingen wisten meteen: verkeerde ramskop! Dus: Micha Fakery.

Het jaar was trouwens nog maar amper begonnen of Kat werd alweer in een politiebusje geduwd. Wegens gesignaleerd voor bedreiging bij de strafrechtzitting van waxinecomplotter Erwin Lensink. Kat zakte als gevolg van deze zoveelste arrestatie weg in een diepe psychose. In februari, toen Kats moeder aller veldslagen werd behandeld, lag hij ziek te bed, naar eigen zeggen lijdend aan PTTS: post traumatisch toga syndroom. Kat durfde vaak niet meer naar buiten noch ook de deur te openen als de bel ging. De aandoening werd sterk verergerd door 'aanhoudende doodsbedreigingen, zowel op internet als via email waarin tot in detail wordt beschreven hoe men hem van het leven gaat beroven.'

De zorgvuldig gecultiveerde aanstelleritis mocht niet baten. Kat werd wegens het doen van twee valse bommeldingen, bedreiging, laster, smaadschrift en belediging van meerdere personen, opruiing, belaging en vernieling veroordeeld tot een gevangenisstraf van 345 dagen met aftrek, waarvan 240 dagen voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar. Ook moest Kat alle smadelijke stukken van internet verwijderen. Dit vonnis zou de toon van Klokkenluideronline voor de rest van het jaar bepalen. Er ging geen dag voorbij of Kat voerde zichzelf weer op, in derde slachtoffer enkelvoud.

In juni was Circus Jeroen Bosch helemaal compleet. In de zaak tegen misbruik van domeinnamen van De Telegraaf volgde een kleine vijfenhalf uur preliminaire kwesties, werd de wrakingskamer gewraakt en de megafanclub (30!) achter kogelvrij glas gezet wegens 'veiligheidsrisico'. De uitkomst liet zich raden: Kat mocht niet via beledigende internetdomeinen bezoekers doorsturen naar De Telegraaf.

Pas na de zomer leek Kat zich weer een beetje te hebben hervonden. Dat wil zeggen: Kat beet zich vast een zaak van de Nederlandse vrouw Victoria die in Ierland het slachtoffer zou zijn geworden van 'bizar machtsmisbruik van de pedomaffia'. Maar helaas, de sekte van Kat reageerde verveeld op al die (volstrekt onduidelijke) onthullingen. Waar was het wederhoor? Waar bleef die pedomaffia? 'De wereld pleurt van ellende uit elkaar en hier maken we ons druk om Victoria.'

Tot overmaat van ramp raakte Kat ook nog eens zijn vrienden kwijt. De Niburu.co hoofdredactie verbrak het contact met Kat juist op het moment dat die in UFO's en de Holle Aarde begon te geloven. En Arend Zeevat liet bij Klokkenluideronline aan niemand in het bijzonder weten dat 'webmaster Micha Kat mij als een oude vieze dweil aan de kant heeft gegooid, nadat Argusoog zich ging bezinnen en hij Argusoog en mij niet meer kon gebruiken voor zijn narcistische agenda'.

Er waren gelukkig in 2013 ook nog echte klokkenluiders.Vanaf mei 2013 lekte de Amerikaan Edward Snowden miljoenen documenten over de afluisterpraktijken van de NSA, die zo schokkend waren dat regeringsleiders met schaamrood op de kaken opheldering eisten. Tegelijkertijd legden de onthullingen het eigen falen van de NSA bloot, die blijkbaar niet kon voorkomen dat slechts een programmeur toegang had tot een enorm hoeveelheid vertrouwelijke informatie.

Van voormalig SecGen van Justitie Joris Demmink hebben we na zijn pensioen niks meer vernomen, maar van zijn tegenstanders des te meer. Die dachten dit jaar eindelijk een doorbraak te kunnen forceren. Twee voormalige gevangenisdirecteuren spuwden hun gal over zaken rond Demmink die decennia geleden tijdens dienstreizen de borrelpraat in een hotelbar opleukten. Maar de Volkskrant zocht vergeefs bevestiging bij andere deelnemers aan de reis, en een van de gevangenisdirecteuren bleek nog een enorm conflict met justitie te hebben gehad. Ze krijgen komend jaar een herkansing bij een rechtszaak van de Stichting De Roestige Spijker, die blijkt gefinancierd door Jan Poot.

Het Turkse dossier van Demmink dreigt voortijdig te sluiten wegens gebrek aan deugdelijke inreisdata. Die blijken maar moeilijk te herleiden tot betrouwbare bronnen. Daarmee worstelde ook ene Koos van Woudenberg, die in het kader van zijn loopgravenoorlog met politie, justitie en een grote verzekeraar, een helder moment kreeg en zich plotseling herinnerde hoe hij in de jaren zeventig in Amsterdam Noord als klein jongetje werd voorgesteld aan 'Mijnheer Demmink'. Alleen was Koos even vergeten dat Mijnheer Demmink toen zelf een jonge twintiger moet zijn geweest.

Overigens had de oude Joris zijn complotterende vrinden maar mooi tuk met zijn nieuwe rol in het Helsinki Comité, dezelfde organisatie - zo leek het even - die afgelopen najaar in Washington D.C. een hoorzitting hield waar zijn naam in een heel ander verband werd genoemd. 'Schiet mij maak lek', riepen de complotters. Het was alsof Beelzebub het complete bestuur van Vereniging De Barmhartige Samaritaan had bezwangerd. Maar natuurlijk bleken er weer meer Helsinki organisaties te zijn die Fikkie heten.

De Demmink-soap werd dit jaar echter volledig overschaduwd door de zaak Vaatstra. Nadat de echte dader Jasper S. in het vroege voorjaar 18 jaar cel had gekregen, kon Wim Dankbaar zich niet meer inhouden. Najaar 2013 verschenen weer eindeloze verhandelingen over Geke en de Lekke Banden, de Fierljeppeschans en De Dikke en De Dunne op zijn blog. Niet Jasper, maar twee asielzoekers hadden het gedaan en die waren ongetwijfeld door Demmink (die weer) het land uitgewerkt.

De rapen waren helemaal gaar toen er een strafzaak tegen Dankbaar kwam wegens smaad, laster en belediging aan het adres van Mariannes vriend Spencer en Jano Hassan, een vriend van de 'hoofdverdachte-van-het-eerste-uur' (...) Ali Houssein Hassan. Die waren aanhoudende verwijten van Wim dat zij daderkennis hebben achtergehouden meer dan zat. En dus viel Dankbaar bij nacht en ontij de Stad Groningen binnen voor zijn Groot Requisitoir tegen het Kwaad. Na vele uren chaos besloot de rechtbank een psychiater en een psycholoog de opdracht te geven Dankbaar psychisch door te lichten.

Daarmee was de rollercoaster nog niet tot stilstand gebracht. Dankbaar en zijn rechterhand Hans Mauritz mochten van weer een andere rechtbank ook al niet de dagboeken van Maaike Terpstra, de moeder van Marianne Vaatstra, publiceren. En nu we het er toch over hebben, zoek de verschillen: