Een van die boeken zou bijvoorbeeld gaan over de vastgoedondernemer Evert Kroon. 'Het 400 pagina tellende en in december verschijnende non fictie boek zal alle andere boeken over de veelal megalomane stenenschuivers doen verbleken tot doordeweekse stationromannetjes', ronkte Hans nog.
De curator die bij de zaak Kroon is betrokken, Robert de Lauwere, pikte de beschuldigingen op zijn site niet en dagvaardde Mauritz nadat hij om wederhoor had gevraagd. Wegens: 'U verzint feiten, die u vervolgens publiceert, voorzien van kwalificaties als ‘de meest schandalige deal’ en dergelijke. (…) Ik heb (…) niet de illusie dat uw verzoek serieus valt te nemen. Uit uw vraagstelling blijkt dat u bevooroordeeld bent. (…) Kennelijk is uw werkwijze erop gericht met ongefundeerde beschuldigingen reacties uit te lokken om aandacht te vragen voor een nog niet gepubliceerd boek en op die wijze een markt te creëren. U schrikt er niet voor terug daarbij flagrante leugens te publiceren.'
Hans verscheen in de rechtbank samen met Wilhelm D. Ites (Bureau Heusing), die ook assisteerde bij het boek van Vaatstra. Daar verklaarde het duo dat van het boek nog geen letter op papier staat, en dat Hans nog niet zeker weet of hij het boek ooit zal schrijven en uitgeven. Maar, zoals we van Hans gewend zijn, het boek kan al wel besteld worden.
De Lauwere heeft de zaak glansrijk gewonnen. Er moet als de wiedeweerga een rectificatie komen, en Hans mag 5.000 euro betalen voor iedere dag dat hij dat nalaat. De rechtbank concludeert: 'De conclusie is dat de beschuldigingen en verdachtmakingen die [naam 1] en [gedaagde 2] via de website over [eiser] openbaar hebben gemaakt geen enkele steun vinden in het ten tijde van de publicaties beschikbare feitenmateriaal. Van enige vorm van serieuze onderzoeksjournalistiek is geen sprake. [naam 1] heeft in samenwerking met [gedaagde 2] over [eiser] op de website een groot aantal (ernstige) beschuldigingen geplaatst, en heeft [eiser] pas nadien - op een uiterste subjectieve en niet reële wijze - om een weerwoord gevraagd. Het ‘weerwoord’ dat aan [eiser] is gevraagd kwam feitelijk neer op een verzoek om informatie aan [eiser] in reactie op ongefundeerde verdachtmakingen. Van enige serieuze vorm van hoor en wederhoor is dan ook geen sprake.'
