Balkenenderitus

Voormalig advocaat Jeroen de Kreek is de week weer eens voortvarend begonnen. Bij de Nationale Recherche te Driebergen heeft hij aangifte gedaan tegen een groot aantal Nederlandse politici waaronder Balkenende, Verhagen, Wilders, Donner, Hirsch Ballin etc, wegens in Irak gepleegde genocide. De Senior investigator van the National Crime Squad, Central Netherlands Unit, nam de aangifte volgens De Kreek onder dankzegging af en noemde de kwestie een ‘interessante zaak’.

Zou het? Er kan geen dag voorbij gaan of De Kreek windt zich op over Balkenende inzake Irak. Die leverde volgens De Kreek duurzaam ondermaats werk als gevolg waarvan al meer dan drie miljoen mensen zijn komen te overlijden. "Had iedereen Saddam Hussein laten zitten dan waren er afgelopen zes jaar drie miljoen mensen minder doden te betreuren geweest in Irak. Ook was er geen humanitaire ramp geweest. En er was geen economische crisis geweest. Naast de wanpresterende politici, wanpresteren economen. Die mensen begrijpen niks tot heel weinig van de eigen wetenschap. Feitelijk snappen ze niks van de eigen kennis. Economen houden bij de bestudering van economie geen rekening met feiten."

Tja. Waarom focust De Kreek zich eigenlijk steeds op Balkenende en Nederland, die in dit hele verhaal internationaal gezien een ondergeschikte rol hebben gespeeld? Alsof JP in zijn eentje verantwoordelijk is voor 3 miljoen doden. Waarom betrekt hij de rol van andere mogendheden hier niet bij? Waarom denkt hij dat als Hussein was blijven zitten, er drie miljoen doden minder waren geweest? Is hij Ali Chemicali vergeten? En wat heeft de economische crisis met dit alles te maken? Of is die crisis soms niet met hypotheekbanken begonnen?

Het antwoord op al die vragen is simpel: Jeroen lijdt aan Balkenenderitus. De overtreffende trap van een compulsief obsessieve stoornis. Zoiets als een pukkel die in de ogen van de hypogonder een puist en nog later de Matterhorn wordt. Balkenende is wat Demmink voor Micha Kat is: de rode doek voor de stier. De zwaartepunt vliedende kracht van het universum.

Jeroen denkt altijd aan Jan Peter, tijdens het tandenpoetsen, het maaien van de tuin, onder en boven de lakens, als hij naar het behang kijkt. Het dwangmatig verlangen naar het verslavende middel uit zich dagelijks in de repeterende breuk die HetZuur heet. Want een dag zonder Balkenende is als een nacht zonder sterren. Een hemel zonder wolken.