Achterklap

Goed en slecht nieuws voor Demmink-plotters. De Stichting Roestige Spijker (lees: Jan Poot) heeft vandaag in de rechtbank de buit binnengehaald. De stichting mag onder ede twee rechercheurs in het openbaar horen over voormalig secretaris-generaal Joris Demmink. Die rechercheurs maakten eind jaren negentig deel uit van een geheim rechercheteam, dat seksueel misbruik van minderjarigen door justitie-functionarissen onderzocht. Ook een voormalige jongensprostitué moet getuigen. Verder komen er twee voormalige gevangenisdirecteuren en een medewerkster van het ministerie van Justitie getuigen. De medewerkster die het verhaal van de gevangenisdirecteuren al in geuren en kleuren heeft ontkend.

Het slechte nieuws is voor plotters pas echt slecht nieuws. Het Openbaar Ministerie ziet geen reden om Demmink te vervolgen op basis van twee aangiftes die tegen hem zijn gedaan van misbruik van Turkse minderjarigen. Demmink heeft altijd gezegd niet in dat land te zijn geweest in 1996, toen het vermeende misbruik zou hebben plaatsgevonden. En wat blijkt? Er is weliswaar aangifte gedaan tegen Demmink, overigens in 2007, maar de onderliggende stukken die zouden moeten aantonen dat Demmink in 1996 Turkije is ingereisd, blijken niet niet te bestaan. De Turkse autoriteiten hebben het OM laten weten niet over in- en uitreisdata te beschikken.

Turkije heeft het OM ook laten weten dat de genoemde datum in 1996 helemaal niet voortkomt uit eigen onderzoek, maar slechts is gebaseerd op een aangifte die onder meer is gedaan door de in Nederland tot levenslang veroordeelde drugshandelaar Hüseyin Baybasin en zijn advocate Van der Plas.

We worden al warmer. Want uit deze hoek kwam ook een overzicht van inreisdata waarover Barracuda zich altijd al verbaasd heeft. Die lijst zou afkomstig zijn van de gouverneur van Istanboel en directeur van de politie in de provincie. Maar waarom van acht van de dertien vermelde reizen geen exacte datum is te achterhalen blijft volkomen duister. Bovendien staat de herkomst van dit document ter discussie.

De lijst vormde onderdeel van de aangifte die de advocaten Bakker Schut en Van der Plas in 2007 namens Baybasin deden. Zij baseerden zich op een 'mysterieus Aanvullend Rapport', dat afkomstig zou zijn van de Turkse overheid. Als bijlage bij de aangifte waren kopieën gevoegd van de kaft van dit rapport en van de - gedeeltelijk onleesbaar gemaakte - eerste en laatste pagina ervan. Ook legden de advocaten fotokopieën over van twee door hen geheim genoemde notities. De raadslieden van Baybasin wilden toen al niet voldoen aan een verzoek van het Landelijk Parket om het volledige Aanvullend Rapport te overhandigen. Dit keer heeft Van der Plas dus echt iets uit te leggen.

Barracuda heeft al eens gewezen op de merkwaardige chronologie van de gebeurtenissen die het niet erg waarschijnlijk maken dat Demmink destijds in functie ook maar iets te zoeken had in Turkije, en al helemaal niet in relatie tot de zaak Baybasin.

De verhoren lijken Barracuda derhalve een goed idee, al was het maar om korte metten te maken met alle roddels en achterklap en te voorkomen dat er nog meer opportunistische Koos van Woudenbergen met lulverhalen opstaan.

UPDATE: Dankzij Crimesite komt er nog meer duidelijkheid over de inreisgegevens van Demmink. Het Baybasin kamp heeft steeds beweerd dat Demmink op meerdere paspoorten Turkije zou zijn binnengekomen. Uit antwoorden op verzoeken in het kader van de Wet openbaarheid van bestuur, van Justitie aan CrimeSite, is echter gebleken dat Demmink vanaf 1993 op een diplomatiek paspoort reisde, en zelfs tot voor kort alleen over een diplomatiek paspoort beschikte, dus zeker in de jaren negentig. 

De Turken hebben in antwoord op het rechtshulpverzoek een document gestuurd, afkomstig van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Daarin staat: '[Na] onderzoek van onze registraties, aan de hand van de identiteitsgegevens ‘Joris DEMMINK’, generlei registratie is aangetroffen van in- en uitreizen door betrokkene in ons land via onze grensovergangen.'

Instituties

Tegenwoordig kun je van complottheorieën je beroep maken. Neem Cultuursocioloog Stef Aupers vorige week in het overigens matig bekeken De Wereld Leert Door. Zijn fascinatie voor het onderwerp komt voort uit zijn overtuiging dat mensen zich niet langer thuis zouden voelen in onze moderne samenleving. Dat zou liggen aan het feit dat 'onze instituties, waar mensen steeds meer mee te maken hebben, de bureaucratie, de economie, het bankwezen, de wetenschap, dat het feitelijk steeds ondoorgrondelijker wordt'.

Dat leverde hem enkele schampere commentaren op van docent argumentatietheorie Jean Wagemans, die om weer heel andere redenen geïnteresseerd is in het fenomeen: Complotters redeneren volgens hem van gevolg naar de oorzaak. 'Het te verklaren verschijnsel - het instorten van de Twin Towers of de aanwezigheid van vreemde lichtpunten aan de hemel - wordt opgevat als het gevolg van een ander verschijnsel.'

Mwaa. Barracuda denkt het na zeven jaar complotters volgen beter te weten. Er zit wel degelijk een kern van waarheid in wat Aupers zegt. Complotters, vooral het meer paranoïde deel, vatten hun omgeving als zeer vijandig op. Dat is vooral goed zichtbaar bij de droeftoeters van Anarchiel, die zich voortdurend beklagen over hoe allerlei instanties of personen hen belagen en het leven zuur maken, althans in hun perceptie.

Uit lijfsbehoud probeert de complotter die omgeving te duiden, vooral met voorbeelden uit het verleden. Het is dus net andersom: de complotter redeneert niet zelden van oorzaak naar gevolg, waardoor hij zich steeds vaker ontpopt als voorspeller: van false flag-aanslagen die natuurlijk nooit plaatsvinden en van rampen die zich nooit voltrekken.

En het gaat ook al lang niet meer om theorieën. In een artikel over de teloorgang van de onafhankelijke pers neemt de onverbeterlijke alles-aan-elkaar-knoper Jim Beame bij Anarchiel wederom voetstoots aan dat tijdens 9/11 elementen binnen de Amerikaanse overheid meer dan drieduizend burgers hebben geslachtofferd om een War on Terror te kunnen ontketenen, of dat Lady Di is vermoord. En dat de pers dat niet durft te publiceren, komt omdat zij lid zouden zijn van geheime of semi-geheime genootschappen en verenigingen aan wie ze zwijgplicht hebben beloofd. Stuk voor stuk (overgepende) aannames die doodleuk als feit worden gepresenteerd.

Overigens ook een mooie eigenschap van complotdenkers: alleen zij doorzien het spel, terwijl de rest van de wereld in onwetendheid blijft ('‘s Werelds grootste uitgeverij bepaalt uw denkwereld').

Volgens Wagemans zoeken complotdenkers telkens nieuwe bewijzen voor hun zelfverzonnen verklaringen. Maar het is precies andersom: niet de verklaringen worden verzonnen, maar de feiten die tot de verklaring leiden. Daarbij zijn gegoogelde ditjes en datjes en niet vergeten vage JoeToebs weinig meer dan collateral.