Jarenlang deed in België het verhaal de ronde dat Dutroux niet in zijn eentje handelde, maar deel uitmaakte van een groter netwerk van pedofielen. Daarom werd de zaak-Dutroux gesplitst. Eerst werden Dutroux en zijn directe kompanen vervolgd. Vervolgens zochten rechercheurs naar sporen voor de 'netwerktheorie'. In 2004 werd dit laatste onderzoek stilgelegd omdat alleen al de analyse van haren die in de kelder van Dutroux waren verzameld jaren zou gaan duren en bakken met geld zou gaan kosten.
Daarmee was de discussie niet voorbij. In tegendeel. De vermeende netwerken rond Dutroux hadden de Belgen al eerder in twee kampen verdeeld. Er waren de 'believers', die achter de man uit de morsige buurten van Charleroi een heel netwerk meenden te zien. En de 'non-believers', die dachten dat Dutroux in zijn eentje handelde. De complottheorie werd onder meer gevoed toen onderzoeksrechter Connerotte van zijn post werd gehaald en de hoofdofficier van justitie Bourlet had zich laten ontvallen dat hij zijn werk alleen maar kon doen 'als men me m'n gang laat gaan'.
Believers wezen verder op de X files, waarin allerlei getuigen vertellen over 'bloedige nachtelijke orgiën'. De X Files waren echter nogal omstreden door de later onbetrouwbaar gebleken verklaringen van 'Getuige X1' (Regina Louf). Die wist over Dutroux te vertellen dat hij samen met zijn compaan Nihoul al in het midden van de jaren tachtig als kindermoordenaar actief was. En dat allemaal in opdracht van baronnen, burgemeesters en hooggeplaatste politici. Maar in de de pers maakt diezelfde Regina er geen geheim van dat ze aan een psychiatrische stoornis leed. Meer in het bijzonder aan een meervoudigepersoonlijkheidsstoornis (MPS). Prof. dr. H. Merckelbach, hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Maastricht, liet reeds in 1998 in Skepsis niet veel heel van deze 'getuigen'. Plotters daarentegen zouden nog jaren later gretig citeren uit de X Dossiers.
Het verhaal dat Dutroux in die brief vertelt is niet nieuw. In 2004 ontwikkelde Dutroux ook al een wazige theorie over 'hooggeplaatsten uit de juridische onderwereld' die de ontvoering van de Luikse meisjes hadden bevolen en de kinderen vervolgens om een zeer duistere reden aan zijn vrouw hadden bezorgd. Want hijzelf had er niks mee te maken. 'Toen ik in maart 1996 uit de gevangenis terugkeerde, deed ik een verschrikkelijke ontdekking. Julie en Mélissa, achtergelaten in erbarmelijke omstandigheden. Ik voelde me zo machteloos. Ik heb er nog nachtmerries van.'
Kortom, als Dutroux al namen noemt dan zijn dat niet meer dan veronderstellingen, want hij was er immers zogenaamd niet bij. Er zijn echter twee belangrijke aanwijzingen die de netwerktheorie onwaarschijnlijk maken. Dutroux is midden jaren negentig namelijk grotendeels op dezelfde manier te werk gegaan als tien jaar daarvoor, toen hij al vijf meisjes ontvoerde en verkrachtte. Daarvoor kreeg hij dertien jaar celstraf.
En belangrijker: Sabine Dardenne, het toen 12-jarige meisje dat tweeënhalve maand na haar verdwijning levend uit de kinderkooi van Dutroux gered werd, heeft in de tachtig dagen dat zij zat opgesloten, toch echt niemand anders dan gezien dan Marc Dutroux.
