Wandeltocht

Zelfbenoemd Vaatstra speurder Pieter Postma maakte al wekenlang reclame voor zijn fameuze wandeltochten waar hij omstandig uiteenzet dat Jasper S. niet de moordenaar kan zijn van Marianne Vaatstra. Pieter is de hele dag met niets anders bezig en wil wel eens waardering voor zijn mooie speurwerk.

Tot nu toe waren de weergoden hem niet gunstig gezind. De vorige wandeling in de stromende regen ging dan nog wel door, met amper zeven personen, als we Pieter mogen geloven, maar gisteren werd Friesland gegeseld door regen en een harde wind en om dan helemaal naar Buitenpost af te reizen.....

Maar niet getreurd, Pieter zou gaan. Op X liet hij weten: 'KLAAR VOOR! Weer of geen weer. Er wordt op mij gerekend en ben een man van mijn woord. Transparant en NIET lafjes anoniem. Tot straks. http://keningswei.nl 190.000 bezoekers.

Kennelijk waren er een paar Friese luizen in de pels die condoleerden of er inderdaad gegadigden waren en die beweerden gisteren met grote stelligheid dat ze op de hele route geen wandelaar hadden gezien. Kon natuurlijk zijn dat ze heel even de verkeerde kant opkeken, want Pieter meldde vervolgens dat er toch echt 10 wandelaars waren. 'Zelfs in de stromende regen luisterde iedereen aandachtig.'

Er ja, daar verscheen zowaar een foto van de wandelaars op de tijdlijn van X. Maar Barracuda kreeg direct argwaan: er stonden meer dan tien personen op, slechts 1 persoon droeg zichtbaar een paraplu op een dag dat de regen met bakken uit de hemel kwam en twee anderen hadden een picknickmand bij zich.

Dus heeft Barracuda Google gevraagd of die foto toevallig nog elders te vinden was en dat bleek het geval: Pieter had de bewuste foto gejat van Swaddekuier, de wandelorganisatie uit Buitenpost die toevallig gisteren zijn 15e wandeleditie hield. Kan natuurlijk zijn dat zijn wandelaars met de verkeerde gids zijn weggelopen.

Gram halen

De aap is uit de mouw. Barracuda heeft zich altijd al afgevraagd wat de werkelijke agenda is van zelfbenoemd Vaatstra speurder Pieter Postma. Enerzijds suggereert de gepensioneerde speurneus graag dat hij iets heel hoogs en belangrijks is geweest in het strafrecht, anderzijds doet hij erg zijn best om zijn voormalige werkgever zwart te maken.

Justitie zou betrokken zijn geweest bij een doofpot om de ware toedracht van de moord op Marianne Vaatstra toe te dekken en Pieter suggereert maar al te graag dat hij daardoor van alle kanten wordt aangevallen. Heeft al vier keer aangifte gedaan wegens bedreiging, is ervan overtuigd dat zijn telefoon wordt afgeluisterd, doet een oproep om zijn trollen te muilkorven en is inmiddels zo paranoia geworden dat hij wandelaars die zijn verhaal willen aanhoren naar verluidt om identificatie vraagt, reden waarom er sindsdien geen wandeling meer heeft plaatsgevonden.  

Nogal nadrukkelijk meldt Pieter op zijn site dat hij Voormalig hoofd Strafsector Rechtbank Leeuwarden is geweest, maar Barracuda ontdekte vorig jaar dat Pieter jokkebrokt: op zijn eigen Facebook profielpagina (met vier volgers) staat dat hij hoofd administratie was. Klinkt al een stuk minder belangrijk.

Barracuda heeft altijd al vermoed dat Pieter onvrijwillig is vertrokken bij justitie, en een dezer dagen verbrak hij zijn eigen stilte hierover: Hij had zijn baas bij de Rechtbank 'betrapt' op een buitenechtelijke relatie met een griffier. Einde loopbaan bij de Rechtbank.

Of dit de werkelijke toedracht is, kan Barracuda niet beoordelen, maar Pieter bevestigt in elk geval dat hij op straat is gezet (in 2007), wat meteen verklaart waarom hij na al die jaren zijn gram wil halen. Dat gaat hem overigens niet al te best af. Pieter is een beetje door zijn repertoire heen en staat al maanden in de repeteerstand.

Puzzelaar (2)

De onvermoeibare Vaatstra-puzzelaar Pieter Postma, de zelfbenoemde detective die ongeveer op alle slakken zout legt, is er stellig van overtuigd dat de in 1999 vermoorde Marianne Vaatstra helemaal niet gefietst heeft, 'op geen enkele fiets'.

Fietsen spelen een belangrijke rol in het Vaatstra-verhaal. Per slot van rekening fietste Marianne in haar eentje naar huis, terwijl ze dat normaal gesproken nooit zou doen.

Zij mocht die avond voor het eerst naar de disco in Kollum, onder het beding dat haar vriendje Spencer zou zorgen voor een taxi terug naar huis.

Spencer is op Koninginnedag reeds ‘s middags met zijn vriend Wietse op de fiets naar Kollum gekomen, waar ze ruzie kregen met een groep asielzoekers. Die wisten hun fietsen te saboteren door de banden leeg te laten lopen.

Volgens hun eigen verklaring zouden Spencer en Wietse vlak na middernacht met Marianne achterop naar Buitenpost zijn gereden om daar een fiets te stelen voor Marianne. Vervolgens zouden ze samen zijn gefietst tot het fietstunneltje dat uitkomt op de Kenningswei. Daar wilde Marianne alleen verder fietsen.

De verklaringen hierover zijn niet erg consequent en het verhaal gaat dat Spencer en Marianne ruzie kregen, wat mogelijk verklaart waarom zij zelf tegen haar zin alleen verder fietste.

Maar Postma gaat verder: hij gelooft niet dat Marianne überhaupt op een fiets zat. Het bewijs is in zijn ogen het inconsequente verhaal van het OM, dat het telkens over een herenfiets had. 'Op onlangs in mijn bezit gekomen politiefoto’s is (echter) te zien dat het niet om een herenfiets ging maar om een damesfiets'.

Hier liegt Pieter een beetje. Hij heeft geen foto's van de politie op de kop getikt, maar heeft de politiefoto's gezien in een uitzending van Peter R. de Vries. 

Op een van de foto's in die uitzending ligt inderdaad een andere fiets dan die door de politie werd getoond in Opsporing Verzocht van 4 mei 1999. Het lijkt een blauwe damesfiets met een groot slot, terwijl de eerder getoonde herenfiets zwart van kleur is.

Maar Pieter is, net als bij het tunneltje, weer eens veel te gretig met zijn conclusies. Want wie zegt dat die liggende fiets de fiets van Marianne moet voorstellen? De gestolen herenfiets stond destijds in een greppel geparkeerd, en lag niet in het gras. En weliswaar staat links onder in het beeld 'politiefoto', maar het lijkt eerder een reconstructie ten behoeve van het programma van Peter R. de Vries, om aan te geven dat er een spoor van een tweede fiets was gevonden vlak naast de gestolen fiets. Die liggende fiets lijkt daarmee de 'onbekende' fiets voor te stellen.

Puzzelaar

Wim Dankbaar wil vanuit een stichting aangifte gaan doen van het zoveelste bedrog van justitie ten aanzien van zijn grote obsessie, de zaak Vaatstra. Die stichting gaat Stichting ter bevordering van juistheid en recht heten. 'Bewijs geleverd', schrijft Wim ook nog.

Aanleiding is de zogenaamde onthulling van Dankbaar-kloon Pieter Postma dat Vaatstra-moordenaar Jasper S. een onjuiste verklaring heeft afgelegd over wat er gebeurd zou zijn op de avond van de moord op Marianne Vaatstra.

Pieter puzzelt zich als een malle om de Vaatstra doofpot boven tafel te krijgen, maar laat in zijn gretigheid nogal eens wat steken vallen. En zo ook deze keer.

Jasper S. vertelde tijdens zijn rechtszaak dat hij op de bewuste avond Marianne zag fietsen. Zij kwam hem tegemoet. Of ze elkaar gedag hebben gezegd is niet duidelijk, maar Jasper besloot om te keren en haar te volgen. Zij reed toen, laat in de nacht, over de rotonde bij de Lauwersmeerweg en niet via fietstunnel die daar is aangebracht. Na die rotonde ging ze het fietspad van de Koningswei op. Jasper dook wel de fietstunnel in, misschien om haar geen schrik aan te jagen, en moest nog hard fietsen om haar in te halen.

De voorzitter van de rechtbank vatte de situatie als volgt samen: 'U zag wel, terwijl u haar probeerde in te halen, dat zij vanaf het fietspad de weg opreed over de rotonde bij de Lauwersmeerweg, linksom, ze ging linksom, en dat ze aan de andere kant van de tunnel weer het fietspad op fietste.'

Kan niet, roept Postma, want je kunt niet direct na de rotonde het fietspad op vanwege een sloot. Daar is inmiddels weliswaar een dam gekomen, maar die was er destijds niet. Heeft Pieter, slim als hij is, nagevraagd bij de gemeente. Ook is het niet mogelijk dat je vanuit de tunnel (goed) zicht hebt op de rotonde. De eerstvolgende gelegenheid om vanaf de weg het fietspad op te rijden is een toegangsweg van een boerderij, een kleine tweehonderd meter verderop. Conclusie: Jasper/OM liegt.

De sloot blijkt overigens een greppel te zijn die die naam niet eens verdient en waar je met een fiets makkelijk overheen stapt, maar Barracuda wil best geloven dat Marianne dat niet heeft gedaan.

Maar er is tussen de rotonde en de boerderij nog een gelegenheid om het fietspad op te rijden, veel dichterbij de rotonde, op nog geen 120 meter afstand, waardoor het verhaal van Jasper gewoon lijkt te kloppen. Op bijgaande foto is dat toegangspad duidelijk aangegeven, en via Google View kun je hem van dichtbij zien. De voorzitter van de rechtbank zegt dan ook nergens dat Marianne na de rotonde meteen het fietspad op reed. Dat is wat Postma graag wil lezen. 

De Stichting ter bevordering van juistheid en recht begint dus met een fata morgana. 

Teveel tijd

Barracuda stelt zich zo voor dat Vaatstra amateurspeurder en Wim Dankbaar-kloon Pieter Postma iedere zondag klokslag negen uur, terwijl de koffie staat te pruttelen, het requisitoir van het OM tegen Jasper S. voor de honderdste keer overleest om tegenstrijdigheden te ontdekken en aan te tonen dat Jasper volledig onschuldig vastzit.

Daarna stuurt Postma weer een zoveelste mail naar een inmiddels al dan niet gepensioneerde politiefunctionaris of oud-collega (Postma was leidinggevende Strafsector Rechtbank Leeuwarden) waarop hij steevast geen antwoord krijgt, want je moet toch wat met je pensioen.

Onlangs had Postma dan toch beet. Niemand minder dan Jan Vlug, de advocaat van Jasper S., besloot toch maar te reageren, kennelijk in de hoop dat hij daarmee Postma voor eens en voor altijd de mond kon snoeren: 'Het klinkt onaardig, maar u bent een amateur met teveel tijd. Ik hoop dat u een andere invulling kunt geven aan uw pensioen. Met de zaak Vaatstra verdoet u uw tijd en zadelt u mijn client en zijn familie met zeer veel ergernis en verdriet op. Dat denk ik niet alleen: ik weet dat dat zo is.' Daaraan toevoegend dat als Postma mails blijft sturen Vlug hem zal blokkeren.

Vlug legde verder uit dat discrepanties tussen de verklaring van de verdachte en objectieve onderzoeksgegevens niet ongewoon zijn. Verdachten verklaren vaak zodanig dat hun rol kleiner wordt, dat moord doodslag wordt of diefstal heling of verduistering. 'Dat is hun goed recht. Verdachten mogen liegen, zwijgen, draaien en vergeetachtigheid voorwenden zoveel ze willen en dat doen ze dan ook op grote schaal'.

De grote zwakte in de redenatie van Postma, dat weet hij natuurlijk maar al te goed, is dat Jasper S niet alleen een volledige bekentenis heeft afgelegd, maar er ook een sluitende DNA match ligt. Postma: 'Ik heb het NFI vanwege het grote belang meer dan eens indringend gevraagd naar de garantie dat het DNA van “1999” niet omgewisseld kan zijn voor het DNA van Jasper. Uiteindelijk heb ik die garantie niet gekregen. In mijn scenario kan dat ook niet anders.'

Vlug geeft niet het antwoord waarop Postma had gehoopt: 'Niet alleen zijn er vele volledige profielen en geen stukjes DNA aangetroffen, maar ook is (zoals zelden het geval is) duidelijk waar dat DNA uit afkomstig is: bloed, sperma en haar van Jasper. Ook de plaatsen waar al die DNA sporen zijn aangetroffen laten weinig te raden over. Het zijn duidelijk plaatsen die te relateren  zijn aan het misdrijf.'

Van de drup in de regen

Aan de soap die Dankbaar heet lijkt maar geen einde te komen. Vorige week lazen we nog over de Pyrrusoverwinning die Dankbaar had behaald op advocaat Yehudi Moszkowicz. Die moest weliswaar de gevorderde 200.000 euro aan Dankbaar terugbetalen, maar wel met aftrek van 66.000 euro, want die waren volgens de rechtbank wel tijdig gestuit. Wat erg pijnlijk is voor een oud-miljonair die zijn bankrekening van amper 10.000 euro snel ziet slinken vanwege hypotheeklasten.

De bankrekening leek in elk geval weer met een ruim een ton te kunnen aangevuld, maar daar heeft het Gerechtshof in Amsterdam op 16 februari blijkbaar een streep door gehaald.

In hoger beroep is nu opnieuw - volgens Chris Klomp, die het vonnis kennelijk kreeg toegespeeld - 200.000 euro toegewezen aan moeder Vaatstra en wel omdat Wim verzuimd heeft alle reeds gedrukte exemplaren van het Het Verboden Dagboek van Maaike Vaatstra te vernietigen, zoals hem was opgedragen.

Volgens het Hof had Dankbaar (en mede-auteur Mauritz) beter hun best moeten doen om de oplage te vernietigen. Zo gaf Dankbaar 1100 exemplaren gratis weg en deed hij geen moeite om deze boeken terug te halen.

Wim tekent naar eigen zeggen hoger beroep aan tegen beide uitspraken. Maar hoger beroep tegen hoger beroep gaat helaas niet. Dat wordt dus cassatie. En zo’n cassatieberoep wordt alleen maar toegewezen als er daadwerkelijk een ander licht op de zaak kan worden geworpen.

Barracuda vreest wat dat betreft het ergste. In zijn verweer geeft Wim met zoveel woorden dat hij de boeken niet kon vernietigen omdat mede-auteur Hans Mauritz de voorraad in beheer heeft. Die overigens ook moet meebetalen aan het de 2 ton, maar volgens Wim geen geld heeft.

Van belang is niet hoe de beide auteurs het boek zouden vernietigen, maar het feit dat dit simpelweg niet is gebeurd.

Barracuda is gestopt met bloggen, maar vult dit blog het komende jaar nog aan met actuele ontwikkelingen.