Crisisjournalistiek

Als de crisis er niet was, zou ze moeten worden uitgevonden. In elk geval voor de media, die blijkbaar niet zonder kunnen. De laatste tijd worden we steeds vaker geconfronteerd met tenenkrommende staaltjes crisisjournalistiek: nietszeggende stukken over hoe slecht we het wel niet hebben.

Gratis tips om de crisis te weerstaan, kopt bijvoorbeeld het AD, dat Turks Rotterdam eens introk. En wat lezen we? Helemaal geen gratis tips. Een eigenaar van een elektronicawinkel maakt zich niet druk, maar zegt juist goed te verdienen. Een trouwjurkenwinkel mag niet klagen, een boekhandel heeft het iets rustiger. Niks crisis dus.

Nog erger is de treinkrant Spits!, die kennelijk door clueless twenty somethings wordt gemaakt. Die kunnen zich de dotcom crisis nog niet eens herinneren, maar hebben wel gehoord van de Grote Depressie uit de jaren dertig, waaraan je dan een hele pagina wijdt met horrorverhalen uit grootmoederstijd. Je hoort de hoofdredacteur van Spits! de vergadering al openen: Nederland zucht onder een zware crisis. Erger dan de watersnood uit 1953. Gaat allen de straat op!

En zo opende Spits! gisteren met een doorwrocht artikel genaamd Crisis biedt ook kansen. Nu de aandelenkoersen laag staan moet je instappen en op de woningmarkt moet je nu toeslaan, doceert Spits! Duh! Daar moet lang over vergaderd zijn door de Wakkere Treinkrant, die zich met het artikel "ruilhandelaar en reparateur profiteren" nog eens overtreft. Dames en heren journalisten, staakt uw wild geraas. Het is inderdaad crisis, maar in de journalistiek.