Enge fantasieën

Martien Pennings profileerde zich in het verleden het liefst als een angry young man met een maskertje op. Dat is een lichte vertekening van de werkelijkheid: Pennings blijkt een ouwe heer van 66, bij wie de seniliteit mogelijk een paar jaar te vroeg is ingetreden. De auteur fantaseerde afgelopen dagen namelijk weer eens over de executie van 'nazislamitische hoeren' en noemde vervolgens de namen van Jolande Sap, Ineke van Gent, Karin Dekker en Femke Halsema. Ergo: Relletje. Femkema overweegt aangifte.

'Ik denk wel dat deze monomane haat ergens gestopt moet worden voor er ongelukken van komen,' schreef Joost Niemöller, die Pennings persoonlijk kent. 'Terecht wees Carel Brendel er in een Tweet op dat dit rondwentelen in haat van Pennings hetzelfde is als de enge fantasieën waaraan een radicale imam zich overgeeft. Het is een vorm van inleving, en inbeelding in haat, waartoe mensen in staat zijn. En het is doodeng.'

'Ze durven niet met mij in debat,' sputterde Pennings in een weerwoord. Niet debatteren met doodwensers, een psychiatrische behandeling lijkt me raadzaam, waarschuwde Bas Paternotte, die eens ging rondbellen. 'De man is in de zestig, oud-PvdA-lid en woont ergens in Amsterdam-Oost. Ik zie een wat eenzame figuur voor mij op een zolderkamer, driftig tikkend op zijn toetsenbord, zijn vermoedelijk psychotische haat de wereld insturend.'

Die typering is volgens Barracuda van toepassing op het gros van de Amsterdam Post-auteurs: overwegend oude bange en zurige mannen, die niet meer in staat zijn om hun welverdiende pensioen lezend, sjoelend en hobbyend dan wel gewoon genietend door te brengen. Geen rustgevende postzegelverzameling, niet lekker relaxed een volkstuintje aanharken, of vissen op karpers, ook niet met het tekkeltje drie maal daags een frisse neus halen, maar iedere dag boos in de touwen.

Vanzelfsprekend met de vernauwde blik door het kanonsgat, en de bloeddoorlopen ogen van de psychotische bijlvechter, want de vijandige wereld is niet voor niets de multikulse collaboratie-elite of mannen met baarden die geen Jan, Pier, Tjoris en Corneel heten. Geen mens die je tegenspreekt, want je omgeving is de knusse sigarenclub where everybody knows your name. Met luitjes die voor elk stukje gaan applaudisseren. Of die zeggen dat je gewoon gelijk hebt. Waarmee je dus gelijk hebt.

Rest de vraag: uit welke overwegingen is die Pennings ooit in vredesdaam PvdA-lid geworden?