Gesjoemel

Sommige bloggers hebben hoog nodig een bril nodig. Zo ook de zich 'onderzoeksjournalist' noemende Peter Siebelt, de man achter het Petrusblog (Blog over onthullingen, onrecht, censuur, leugens, manipulatie, geklungel, demonisering en het algemeen belang). Petrus maakt zich regelmatig druk over de medische wetenschap. Wat meestal resulteert in tenenkrommende stukjes met koppen als "Worden wij uitgeleverd aan maffiapraktijken?". Peter ontdekt ook telkens nieuwe schandalen. En als Peter een schandaal ontdekt, weet je al bijna zeker dat het geen schandaal kan zijn.

De Volkskrant meldt bijvoorbeeld dat op de intensive care van ziekenhuizen de familie geen recht heeft om mee te beslissen over het staken van de behandeling. Dat besluit wordt genomen door de artsen, als zij van oordeel zijn dat hun handelen medisch zinloos is. Dat is nu ook nog eens formeel vastgelegd. Van de 8.500 patiënten die jaarlijks op intensive cares overlijden, sterft ruim 80 procent na het staken van een behandeling. In 10 procent van de gevallen ontstaat daarover een conflict met de familie.

Peter vermoedt natuurlijk meteen weer gesjoemel op grote schaal: "Er wordt gesteld dat ruim 80% van de IC-patiënten komen te overlijden NA het staken van de behandeling. Dat wil dus zeggen dat die behandeling kennelijk toch aanslaat, maar dat deze wordt gestaakt omdat de situatie van de patiënt opeens uitzichtloos heet te zijn. Omdat de familie geen zeggenschap heeft in het staken en kennelijk ook voortzetten van de behandeling, komt 10% van die families in conflict met het ziekenhuis."

Waarna Peter ons ook nog wijst op het feit dat het staken van een behandeling tot gevolg heeft dat de IC-afdelingen anders met patiënten vol komt te liggen. "Met andere woorden: de drukte is de maat dat je behandeling wordt gestopt waardoor je komt te overlijden. Ergerlijker is het dat het in het buitenland niet anders is, alleen daar worden foefjes gebruikt om de zaak te verdoezelen."

Zou het Peter nu echt zijn ontgaan dat het hier gaat om intensive care-gevallen, oftewel patiënten die al op de rand van leven en dood balanceren? Dat het staken van een behandeling meestal neerkomt op het stopzetten van de beademingsmachine, omdat het lichaam zonder niet meer kan functioneren? Dat het woord 'behandeling' in deze context toch echt iets anders is dan de gemiddelde medische procedure? En dat niet drukte de maat is voor het stopzetten van de behandeling, maar het simpele feit dat medisch handelen zinloos is? Kennelijk niet, want Petrus leest in menig stuk niet wat er staat, maar wat hij denkt dat er staat.