Moraalridder

Zelfverklaard pedojager Marcel Vervloesem is - net als zijn trouwens zijn Nederlandse evenknie Ben van de B. - onlangs op vrije voeten gesteld. Maar vraag niet hoe. Hij moet namelijk een heel 'resem' strikte voorwaarden naleven, waaronder een contactverbod met minderjarigen én met de media. Het vroegere Belgische boegbeeld van de Werkgroep Morkhoven zat sinds januari opnieuw achter de tralies op verdenking van zedenfeiten met zijn minderjarige neef.

Eigenlijk gaat het al twee decennia zo. Vervloesem werd voor het laatst in 2008 tot vier jaar cel veroordeeld voor seksueel misbruik van minderjarigen, het verspreiden van kinderporno en oplichting. In mei 2010 kwam hij vrij onder voorwaarden en ging in Turnhout wonen. En daar ging het ook weer mis.

Barracuda krijgt eerlijk gezegd bonkende hoofdpijn van het dossier Vervloesem. Of de man wel of niet deugt, valt onafhankelijk moeilijk vast te stellen. Of Vervloesem is het slachtoffer van pedo's die hem zwart proberen te maken, of de Belg heeft de perfecte dekmantel gevonden voor perverse activiteiten die hij altijd kan ontkennen. Als je huis wordt leeggeroofd, gaat de verdenking ook niet meteen uit naar de wijkagent.

Vervloesem heeft geen beste jeugd gehad, als we de Belgische pers mogen geloven. Samen met een broertje en een zusje groeide hij op in een kindertehuis in Balen. Al gauw raakte hij verzeild in een 'koehandel met kinderen uit tehuizen die als slaven werden ingezet in familiebedrijven'. In Morkhoven probeerde hij misstanden aan het licht te brengen, maar zijn claim to faim volgde in 1998, toen de Nederlandse politie dank zij zijn tips een pedonetwerk in Zandvoort oprolde, een zaak die de Belgische justitie niet serieus wilde nemen.

Maar dan rollen een voor een klachten binnen bij het Turnhoutse parket van mannen die als tiener misbruikt zouden zijn door Vervloesem. Onder hen nota bene zijn broer Vic. Het eerste slachtoffer Ladislas Kiekens deed in 2006 ook een boekje open over Vervloesem. 'Maar toen Vervloesem rond 2000 in het nieuws kwam als zogezegde strijder tegen pedofilie, werd het me te machtig. Dat iemand met zo'n schandalig verleden zelf de moraalridder ging spelen'.

En dan zijn er ook nog allerlei verhalen over afpersing. In 1992 had Vervloesem bijvoorbeeld ontdekt dat in een fotostudio in Utrecht kinderporno werd gemaakt. Via een negentienjarige jongen kwam hij in het bezit van deze foto's. Daarna zou hij de fotograaf hebben afgeperst voor zesduizend gulden met het dreigement dat hij naar de politie zou stappen. De fotograaf deed aangifte, en Vervloesem werd tot twee jaar veroordeeld.

Voor- en tegenstanders maken elkaar af in de blogosfeer, maar veel wijzer word je er niet van, al het curieus is dat zelfs zijn familie aangifte doet. Uit welk motief? Zijn minderjarige neef zou echter weer een strafblad van hier tot gunder hebben en zelf niet deugen. Maar de politie vond dan wel weer een bamboerietje bij Vervloesem thuis waarover sommige slachtoffers spraken, net als een stapel foto's met kinderporno. En zo gaat het maar door, met te veel vraagtekens rond de persoon Vervloesem en te veel vraagtekens rond degenen die hem beschuldigen om een van beiden het voordeel van de twijfel te gunnen.