Maud

Zeg plotters, is er nog iemand die Maud gaat helpen in het verre Thailand? Barracuda was haar eerlijk gezegd een beetje vergeten. In augustus schreef hij voor het laatst over haar toen ze een behoorlijk onrustige ontmoeting had met Micha Kat café De Jaren in Amsterdam.

Sinds zij ruim dertien jaar geleden tijdens een vakantie in Thailand enkele volwassen blanke mannen in een koffietent met een jong kind zag dollen, waarbij haar reisgenote of -genoot meende een Nederlandse minister te herkennen, lijdt Maud aan achtervolgingswanen. Ongeveer alles wat in haar leven overkomt, schrijft zij toe aan dat ene moment. Van mislukte relaties tot professoren in Kopenhagen en collega's die haar werk bekritiseerden, alles en iedereen zit in een complot.

Zelden heeft Barracuda iemand mentaal zo snel zien aftakelen, en het was nog allemaal op internet te volgen ook. Ze had het voortdurend aan de stok met buren, werkte niet meer, maar had huurders in huis gehaald om aan haar kostje te komen. Na een langdurige stilte maakte Maud bekend dat ze even bij vrienden zat, wat wel zo rustig was.

Waar die vrienden zijn gebleven, weet Barracuda ook niet, maar Maud zit in nood in Bangkok. Daar was ze naar toe gevlogen om de dood van journalist Fred de Brouwer te onderzoeken. Maar ze wil weer weg. 'Bangkok wordt me nu te heet onder voeten. Ik moet hier weg. Anders wordt dit mijn dood, dat weet ik zeker.' Of wie dan ook 200 euro wilde storten via Western Union.

Niet alleen is haar ticket gecanceled, haar huurders in Nederland zijn ook nog eens gestopt met betalen, ze is bestolen van laptop, paspoort en bankpassen, en ze moet de immigratiedienst betalen. De ambassade helpt haar niet en nu gaat ze in 'hongerstaking'. Ik bedoel, je kan ook overdrijven. 'De droom van iedere AIVD-er: een onschuldige burger de hongerdood geven. Als ik in Bangkok moet blijven morgen, is er geen weg terug meer. Ik heb geen toegang tot mijn bankzaken, e-mail, facebook en paypal. Alles is geblokkeerd, geregeld vanuit de AIVD.'

Geen enkele reactie. Nu is het ook een beetje onredelijk om te verwachten dat je blog nog iedere dag wordt gelezen, als je er al maanden niet hebt gepost, maar de noodkreet wekt ook argwaan op: vragen om 200 euro via Western Union en daarvoor een wegwerp email-adres (Yopmail) gebruiken, klinkt toch wel heel erg als een paar Nigerianen die haar site hebben gekraakt.

Aan de andere kant hebben deze imposters haar wel erg goed geïmiteerd: 'Ik weet dat meer nieuwe media vragen om geld, maar 1) die werken 90% voor de Justitie/AIVD en 2) die nemen niet de moeite om in Bangkok onderzoek te doen. En nee, ik heb hier geen dag genoten zoals velen wel doen op vakantie… Maar dat is al jaren het geval.'

Maud heeft geen 200 euro nodig, maar een goede psychiater voor de behandeling van haar paranoia. 

UPDATE: Vandaag verscheen er weer een raadselachtige update, alle paniek van de afgelopen dagen lijkt verdwenen en enkele bijdragen zijn gewist.