Granieten bewijs

Het heeft even geduurd, maar gisteren kregen we van Boudine Berkenbosch dan toch eindelijk een samenvatting van het 'granieten bewijs' in het massaal doodgezwegen Vaatstra-boek, met om de paar alinea's het woord OMSpin. En inderdaad, Barracuda werd al duizelig van de opsomming van de 'feiten'. Maar nog meer van de granieten logica dat de moord nu eindelijk is opgelost. Ja, alleen niet door Wim Dankbaar.

Barracuda kende de werkwijze van Dankbaar c.s. natuurlijk al langer. Men neme willekeurige verklaringen, die op zich niet juist hoeven te zijn, en probeert die zo goed als kwaad als het kan aan elkaar te plakken, ook als de puzzelstukjes niet helemaal passen.

Het verhaal is nu dat Marianne in een caravan bij het asielzoekerscentrum door twee asielzoekers werd verkracht en het lichaam per auto naar het weiland werd gebracht. Met haar fiets in een greppel, dat wel. Ook zonder al te veel bloedsporen, als we de plotters mogen geloven.

En dan komt het: De ene asielzoeker blijft gewoon zitten waar hij zit, en de andere wordt om een uur of half drie 's nachts per auto van Kollum naar zijn huurkamer in Leeuwarden gebracht door een toevallig aanwezige asielzoeker met verblijfsvergunning. De vermeende dader, Ali, ontdoet zich in Kollum van zijn bebloede trainingsjack, die hij in de bosjes gooit, maar kennelijk zit hij nog steeds onder het bloed, want onderweg bekent hij aan deze wildvreemde chauffeur dat hij een meisje heeft vermoord. Je legt wel een fiets in de greppel om de politie op een dwaalspoor te brengen, maar biecht de moord aan een wildvreemde op en dan laat je je ook nog afzetten op je schuiladres. Klinkt dat aannemelijk of klinkt dat aannemelijk?

En zo is er meer: Het tochtje van Kollum naar Leeuwarden moet nog geen twintig minuten hebben geduurd, dus had deze Ali al ruim voor het krieken van de dag in zijn bed kunnen liggen, maar volgens een huisgenoot - een stagiaire bij de HEMA, die in 2010 een verklaring aflegde - stormde deze Ali pas tussen 08.30 en 09.00 uur overstuur zijn kamer binnen en legde hij een bebloed mes – met zwart handvat – neer op een laag, glazen tafeltje in zijn kamer. Daarbij zou hij de naam van Marianne Vaatstra hebben genoemd.

Ook hier begrijpt Barracuda niks van: Je dumpt wel je bebloede trainingsjack in de bosjes, maar eenmaal thuisgekomen ga je je niet verschonen en heb je het bebloede mes niet even in de gracht gegooid (op nog geen minuut lopen van de Kleine Kerkstraat, waar deze Ali verbleef). En niet alleen biecht je aan een huisgenoot die je oppervlakkig kent een moord op, in bebloede toestand, je noemt het slachtoffer ook nog eens bij naam. Zelfs de meest stompzinnige crimineel is niet zo dom.

Enkele dagen na dit incident verdween ’Ali’ spoorloos, zo vertelde de huisgenoot. Dat is vreemd, want volgens speurneus Dankbaar is Ali nog dezelfde dag op transport naar Noorwegen gezet (met een kort tussenverblijf in het grenshospitium).

Maar het kan altijd nog gekker. Volgens het granieten bewijs van Wimp, zoals zijn sceptici hem lieflijk noemen, heeft de chauffeur die Ali naar huis bracht, nog diezelfde nacht bij vrienden gevraagd om andere kleren (had hij die zelf niet dan?) en de volgende dag zijn auto verkocht om alle sporen uit te wissen. Later heeft Ludger Dill (een vriend van de twee asielzoekers) de kleren van deze man verbrand. U leest het goed: de dader zwaait uren na de daad met een bebloed mes, maar zijn chauffeur die geen spatje bloed heeft, brengt zijn kleren terug naar het AZC om ze daar te laten verbranden en verkoopt zijn auto. Dit is geen granieten bewijs meer, dat is granieten kul.