Barracuda Jaaroverzicht (1)

2014 was een legendarisch jaar voor de alternatieve blogosfeer, een jaar waarin we de implosie van de plottergemeenschap meemaakten: alles wat nog enigszins met elkaar samenwerkte kreeg ruzie, websites sneuvelden en plotters konden nog amper de broek ophouden. En wie dat veroorzaakte? Joris Demmink. Barracuda verzint het niet.

Het jaar begon eigenlijk best goed voor de plotters toen het Hof in Arnhem in januari bepaalde (op verzoek van Adèle van der Plas, die drugsbaron Baybasin vertegenwoordigt) dat er een strafrechtelijk (voor)onderzoek naar Demmink moest komen in verband met de beschuldigingen van verkrachting door vermeende Turkse slachtoffers. Kort daarna begon een ander plotterfeest: het getuigenverhoor van de Stichting De Roestige Spijker in Utrecht. 'Getuigenverhoor over Demmink kan doofpot-zaak openbreken', klonk het enkele maanden eerder nog hoopvol in een persbericht.

Maar de actie Sloop Demmink liep - hoewel het circus breed werd uitgemeten in de reguliere media - anders dan gehoopt: Het begon er al mee dat de voormalige Rolodex-onderzoekers elkaar op belangrijke punten tegenspraken. Verder was er een nogal labiele getuige die er stellig van overtuigd was dat hij ooit bij een 'Joris' in de auto op de achterbank had gezeten, maar duidelijke herinneringen aan de man had hij niet. Ook schoof een tweetal oud-gevangenisdirecteuren aan met een paar slappe hearsay-verhalen. De Stichting begon op het laatst steeds meer te schuiven met getuigen (zo werden Turkse slachtoffers niet meer opgetrommeld) toen het gewenste effect uitbleef.

Maar het omslagpunt was al veel eerder bereikt. Op 21 februari verscheen in de Volkskrant een interview met Jan Poot, spin in het anti-Demminkweb, die onthulde dat hij al zo'n 4 miljoen euro in de 'doofpotzaak Demmink' had gestopt en ongeveer iedereen en alles had gefinancierd: Van de Roestige Spijker tot aan de Amerikaanse reis van Adèle van der Plas. De naam Micha Kat viel niet, maar ook die bleek op de loonlijst te staan, zoals hij later opbiechtte. In één woord: flabbergasting.

En dus besloot Kats kompaan Martin Vrijland ook maar een beroep te doen op Poot om zijn bestaan als fulltime complotter gefinancierd te krijgen. Hij kreeg nul op het rekest. 'Wij concentreren ons op Demmink, omdat het rotten van de vis aan de kop is begonnen', kreeg Martin te verstaan.

Na die afwijzing knapte er iets bij Vrijland. Nadat Kat de berooide Vrijland 200 euro had toegestopt zodat hij toch nog vanuit de provincie naar de Demmink Tribunaal in Utrecht kon komen, besloot Vrijland dat het tijd werd voor de tegenaanval: naar zijn stellige overtuiging ving Kat 'een paar miljoen' vanwege een 'geheime deal tussen justitie en de familie Poot inzake het Demmink Tribunaal'.

Ook al was het het volledig uit de lucht gegrepen, het leidde tot splijtzwam in het bloggerswereldje, waarbij Kat in de ogen van zijn eigen achterban plotseling niet meer was te vertrouwen. Die eiste opheldering en wel per direct. Alles was ineens verdacht aan Kat: zijn reisjes naar Ierland en Thailand, diens sollicitatie ooit bij De Telegaaf, zijn satanische T-shirt, de ineens weer vriendschappelijke omgang met aartsvijand Yehudi Moszkowicz, enzoverder. Kat deed via Frontier Radio nog een poging om de schade te beperken, maar het gespartel maakte weinig indruk. Hier sprak geen onafhankelijk journalist meer, maar een afhankelijke broodschrijver.

Twee maanden later was Kat zijn vaste salaris kwijt. In juni maakte Jan Poot bekend dat hij ging stoppen met de strijd en zijn project Chipshol in de verkoop zou doen. Naast de tanende krachten was ook een belangrijke reden om de zaak nu te verkopen het feit dat de strijd tegen Demmink 'geen concreet resultaat' had opgeleverd en Opstelten niet was afgezet.

Kat raakte, halverwege zijn vakantie in Italië, duidelijk in paniek. Hij kwam vergeefs 4000 euro (aan geleend geld) en een fiets terughalen bij zijn Duitse ex-vriendin Catharina Dol uit Asbach, maar werd door een Nederlandse vriend hardhandig op straat gezet. Hij sleepte voormalig cameraman Erik Donk voor de rechter onder het mom dat die hem auteursrecht schuldig was, en in september moest Kat zijn appartement in Schiedam opgeven na een mislukte poging om 7000 euro aan nooit gebruikt parkeergeld terug te vorderen.

Kat 'vluchtte' naar Ierland, waar de Nederlandse gastvrouw Victoria Swiebertje in elk geval een dak boven het hoofd bood. Weken van financieel gebedel hebben tot dusverre weinig meer opgeleverd dan aanhoudende schamperende opmerkingen onder de stukjes op Klokkenluideronline.

Maar ook voor zijn evenknie Vrijland liep het jaar niet zoals gewenst. In de wetenschap dat in november zijn startersuitkering zou worden ingetrokken, deed hij nog een poging om inkomsten te genereren uit de verkoop van waterfilters, noodrantsoenen en - nieuw! - een Ebola beschermingspakket. Korte tijd later moest Vrijland toegeven dat de verkoop nauwelijks iets had opgebracht en ook de donaties maar niet wilden opschieten.

De derde verliezer in dit verhaal is Joris Demmink. Letterlijk. De rechtbank wees zijn eis tegen het AD van een ton in december af. 'De gewraakte publicaties bevatten volgens de rechtbank feitelijk niet meer dan een 'weergave van hetgeen meerdere (al dan niet anonieme) bronnen hebben verklaard.'