Scoop van de eeuw

Maanden hoor je niets van hem, en ineens is hij er weer: André Vergeer, een van de Vaatstra-speurders die net als Wim Dankbaar nog niet klaar zijn met uitgever Hans Mauritz. Nu had Barracuda ingeschat dat hoofdstuk van Het Verboden Dagboek van Maaike Vaatstra, na alle ophef van de afgelopen maanden, nu wel afgesloten zou zijn, maar ook Vergeer moet nog even natrappen.

Nu Vergeer naar eigen zeggen ook beschadigd is door Mauritz, heeft hij de uitgever om weerwoord gevraagd. Maar dat kwam niet meer. Net op tijd viel Hans afgelopen zomer van een schuur. 'Inmiddels is Hans echter allang weer mobiel en er zijn nu bijna 5 maanden verstreken. Desondanks heb ik geen berichten van hem mogen ontvangen. Wél is hij al weer maanden bezig om anderen in onze groep alsnog te overtuigen van zijn gelijk zonder tastbare bewijzen en probeert hij alsnog tweespalt te zaaien binnen de groep. Maar niet over mijn lijk.' 

En wat een zelfingenomen artikel is het weer geworden. Scoop van de eeuw, noemt Vergeer het graafwerk van hemzelf en zijn collega's. Alinea's lang klopt Vergeer zich op de borst voor wat vanaf het begin regelrecht journalistiek broddelwerk is geweest. 'Eigenlijk waren wij er al jaren geleden uit: Justitie heeft heel Nederland bedrogen in de grootste doofpot aller tijden en de verkeerde persoon veroordeeld. Nog eens gesteund door de uiterst volgzame media.'

En weer krijgt Bauke Vaatstra een hoop verwijten omdat hij zijn ex-vrouw Maaike 'monddood' zou hebben gemaakt. Lees: van Vergeer c.s. hebben weggehouden. 'Ook de familie van Jasper Steringa wierp de handdoek. Niet opgewassen tegen de heersende macht, de kerkelijke bemoeienis en de boze blikken van buren en kennissen.'

Vergeer: 'Naar nu blijkt is het dan ook geen wonder dat de MSM zijn afgehaakt in de ‘scoop van de eeuw’. Plan A, B en C van Mauritz ten spijt. Zodra de MSM maar ruiken dat een verhaal stinkt zullen zij daar nooit kond van doen. Mauritz is immers niet van Justitie. Niemand van hen trapt er in om zogenaamde kluisverklaringen te publiceren die niet objectief kunnen worden gestaafd.'

Vergeer is hier de chronologie al kwijt. Het verhaal begon pas echt te 'stinken' in oktober, maanden nadat het boek was verschenen. Toen werd immers duidelijk dat Wim Dankbaar en Hans Mauritz geen vrienden meer waren, en er vermoedens bestonden dat Mauritz cruciale kluisverklaringen had verzonnen. Daarover meldt Vergeer nu trouwens nog wat nieuwe feiten: 'Daarnaast beweren twee van deze ‘cruciale’ getuigen dat hen door Mauritz een zeer groot bedrag (een worst) was voorgehouden voor hun verklaring maar dat zij nooit hebben verklaard, laat staan bij ‘akte van depot’ bij een notaris, “omdat Mauritz niet over de brug kwam”. Anderen was weer voorgehouden dat zij mee zouden delen in een deel van de opbrengst van het boek.'

Maar veel eerder - ruim voor de zomer - strandden pogingen van met name Mauritz om de main stream media te interesseren voor het boek. Simpelweg omdat een DNA match altijd nog geloofwaardiger is dan een paar rammelende verklaringen die door Dankbaar c.s. als een slecht passende puzzel aan elkaar waren gelijmd.

Rechtbankverslaggever Chris Klomp vatte al eens samen wat de Vaatstra speurders maar niet hebben willen begrijpen en vermoedelijk ook nooit zullen begrijpen: 'Serieuze mensen met invloed haken snel af als ze de gefrustreerde teksten lezen van burgerspeurders die zonder fatsoen journalisten wegzetten als ‘hoernalisten’, feitelijke onwaarheden verwerken tot feiten en zonder met de ogen te knipperen de halve Nederlandse overheid wegzetten als pedofiel en satanisch.'